Św. Rita

Św. Rita przyszła na świat w Cascii między rokiem 1360 a 1380. Zmarła 22 maja 1457 roku. Jest świętą szczególną, patronką chorych, modlitwy do której nasycone są szczególnymi intencjami wiernych.


Św. Rita

Przeczytaj artykuł:

Krótki życiorys św. Rity

Urodziła się w Cascii między rokiem 1360 a 1380. Brak określonej jednej daty płynie z braku odpowiednich źródeł. Natomiast według dostępnych materiałów przyszła na świat w rodzinie ubogiej i bogobojnej, która chciała ją wydać za mąż pomimo, że już w bardzo młodym wieku powierzała się Jezusowi, chcąc wstąpić do zakonu. Jednak przychyliła się do decyzji rodziców i wyszła za mąż. W małżeństwie tym miała sytuacje spartańską, a to za sprawą męża – tyrana oraz rozpustnego gwałtownika, który dopuszczał się rękoczynów. W efekcie został zamordowany, prawdopodobnie przez towarzyszy od kieliszka i dobrej zabawy. Miała z nim dwóch synów, którzy niestety poszli w ślady ojca. Rita dużo się modliła, podczas gdy synowie wybierając vendette na zabójcach ich ojca umarli, jakby za karę, a po prawdzie na dezynterię. Rita podjęła się później godzenia jej rodziny z rodziną męża, a gdy to się udało – wstąpiła do zakonu. Tam też wykonywała różne prace, koncentrując się na modlitwie. Życie doczesne opuściła 22 maja 1457 roku w 67 roku życia i 40 roku w zakonie. Po jej śmierci miało dochodzić do wielu cudownych uzdrowień, które mają miejsce do dziś. Istnieje i ma się coraz lepiej obrządek pielgrzymowania do grobu Rity z różami, powierzając się jej wstawiennictwu i pomocy.

Biografia rozszerzona św. Rity

Lata młodzieńcze

Źródła przedstawiają Ritę jako dziecko dobre, o sercu szczerym i wielkiej pogodzie usposobienia, co było pociechą rodziców, ubogich górali. Miłowanie Chrystusa zostało celem Rity już w wieku wczesnych jej lat. Miejscem rodzinnym była miejscowość Roccaporena, malutka wieś odległa zaledwie o 5 km od miasteczka Cascia, które leży w Umbrii. Otrzymała na chrzcie świętym imię Margherita, czyli zdrobniałe Rita i ponoć odzwierciedlało jej naturę. Entuzjazm jakim pałała dyktowany szczerym charakterem podzielali jej rodzice, tym bardziej, że była bardzo uczynna i prostolinijna. Miłość do Jezusa dojrzewała.

Małżeństwo z przymusu

Niestety ubóstwo rodziców sprawiło, że chcieli oni wydać ją za mąż, by w ten sposób poprawić swoje warunki życia. Rita wyszła więc za mąż. Szczęśliwcem był Paul Mancini, rozpustnik i gwałtownik, dopuszczający się rękoczynów pan małżeńskiego życia i śmierci, przez którego Rita miała wylewać morze łez, jednocześnie jednak znosząc to godnie. Możemy przeczytać w tekstach źródłowych, iż trudno było z nim żyć Ricie. Mowa tam również o przedwczesnym odejściu jej rodziców, co było dla niej niezwykle bolesne. Ze związku urodzili się dwaj synowie. Lecz wkrótce również okazało się, że pod względem usposobienia są bardzo podobni do ojca. Zaczęli więc przysparzać matce upokorzeń i dopuszczać się też przemocy domowej. Mąż został w efekcie swych zachowań zamordowany – prawdopodobne jest, że przez swych ”przyjaciół”. Sławetny w historii św. Rity jest moment, w którym mąż prosił ją o przebaczenie tuż przed jego śmiercią. Tymczasem synowie chcieli pomścić ojca kierując się instytucją tradycyjnej rodowej vendetty. Rzecz jasna Rita oponowała, lecz nienawiść synów była już gotowa do czynu zemsty. Plany te pokrzyżowała wkrótce nie matka, lecz dezynteria, na którą wkrótce obaj umarli.

Droga poświęcenia

Wówczas Rita postanowiła całkowicie poświęcić się życiu duchowemu. Nie było to łatwe, ponieważ spotkała się z odmową jej przyjęcia do zakonu ze strony decyzyjnych władz ośrodka klasztoru św. Marii Magdaleny w Cascii. Poświęciła się więc najpierw zażegnaniu sporów między jej rodziną i rodziną męża. Udało jej się to, bowiem pogodziła strony zapiekłego konfliktu tak, by życie zakonne okazało się możliwe. Rita wstąpiła do zakonu. Miało się to stać za wstawiennictwem Augustyna i Jana Chrzciciela. Wstąpiła do zakonu augustianek. Pośród wielu prostych a niekiedy wymagających obowiązków prozy życia zakonnego, prosiła Jezusa w swych modlitwach by mogła doświadczyć jego cierpień. Jej obrączka zakonna symbolizowała mistykę jej związku z Niebieskim Oblubieńcem. Widziano ją nieraz leżącą krzyżem, a łzy zalewały jej twarz. Pewnego dnia, nareszcie, w jednym miejscu na czole, wytworzyła się bolesna rana, co dziś można oglądać na świętych obrazach z Ritą pod krzyżem. Tymczasem Rita radowała się bardzo, bowiem spłynęła na nią łaska męki Pańskiej, co trwało później 15 lat. Nie poprzestawała na tym i prosiła o więcej cierpienia dla dobra świata. Padół łez opuściła 22 maja 1457 roku w 67 roku życia i 40 roku w zakonie.

Jej śmierć wyzwoliła jednocześnie jej kult. Miały miejsce liczne uzdrowienia i nawrócenia. Przykładem był wiejski stolarz. Sparaliżowany błagał o pomoc właśnie Ritę. Prosił bowiem o przywrócenie władzy w ręce, w której stracił czucie. Było to ślubowanie, które złożył przy dopiero co zmarłym ciele Rity. Złożył on jednocześnie przyrzeczenie, że jeśli władzę w ręce wrócą, wykona specjalną trumnę, dokąd zostanie złożone jej ciało. Okazało się, że niemal w tym samym momencie odzyskał moce, więc mógł dopełnić obietnicy. Od tego momentu właściwie Rita została celem pielgrzymek. Trwa to po dziś dzień, zdarzają się również uzdrowienia. Są nawet świadkowie cudów, których od tamtego czasu było niemało. Dziś pielgrzymują do jej grobu rzesze wiernych. Wielu jest pod wrażeniem jednego z faktów, mianowicie pożar kościoła gdzie ciało przebywało strawił wszystko, oprócz trumny św. Rity.

Święta Kościoła

Uroczysta kanonizacja Świętej odbyła się dopiero w roku 1900. Rita została w ten sposób „Drogocenną perłą Umbrii”, jak określił ją papież Leon XIII. Symbolem kultu świętej Rity jest róża, o którą poprosiła umierająca Rita swą kuzynkę, gdy tamta przybyła na ostatnie widzenie z zakonnicą. Wówczas to Rita poprosiła kuzynkę o różę z jej ogrodu domowego. Tymczasem kuzynka potraktowała prośbę niepoważnie, a nawet w kategoriach przedśmiertnych majaków. Była bowiem zima. Jednak wracając z odwiedzin do domu, kuzynka przechodziła obok ogrodu Rity. Wtem nagle zobaczyła wystającą znad powierzchni śniegu piękną różę. Stąd też do dziś tradycja przynoszenia kwiatów na grób świętej Rity. Róże są poświęcane podczas rytuału specjalnego nabożeństwa. Odbywa się to 22 maja każdego coku. Różom tym przypisywane są działania lecznicze. Jest to też podstawowy powód, dla którego popularność świętej rośnie stale. Do Rity zwracają się w modlitwach osoby z dolegliwościami zdrowotnymi. Szczególne wsparcie kult Rity otrzymał w osobie Jana Pawła II. W Rzymie w roku 2000, z okazji 100-lecia kanonizacji św. Rity, Ojciec Święty powiedział: „Doczesne szczątki św. Rity, są widzialnym znakiem tego, czego Bóg dokonuje w historii, gdy napotyka serca otwarte na Jego miłość. Widzimy wątłe ciało kobiety, która była mała wzrostem, ale wielka świętością. Żyła w pokorze, a teraz jest znana na całym świecie ze swojego heroicznego chrześcijańskiego życia, jako żona, matka, wdowa i zakonnica. Głęboko zakorzeniona w miłości Chrystusa, w wierze odnalazła siłę do bycia kobietą pokoju w każdej sytuacji”.

Ciekawostki o św. Ricie

  • Nienaruszone ciało św. Rity złożone w sarkofagu jest dziś celem pielgrzymek z całego świata. Daje się tam odczuć w okolicach grobu pewien słodkawy zapach, którego źródłem jest według wielu właśnie jej ciało, leżące w przeszklonej trumnie. Są nawet relacje mówiące o tym, że święta leży w różnych pozycjach, a nawet że otwiera niekiedy oczy.
  • Znajdujący się w kaplicy Sióstr Augustianek w Krakowie obraz z wizerunkiem św. Rity pochodzi już z XVIII wieku.
  • Była molestowana przez męża, co znosiła w pokorze i z modlitwą w intencji dobra dla małżonka.
  • W treści swych modlitw za synów umieszczała prośbę, by lepiej Pan ich zabrał do siebie, niż by dopuścili się vendetty za ojca. I stało się – obu zawczasu zabrała na tamten świat dezynteria.
  • Jej kult charakteryzuje się występowaniem dziś w nawet najodleglejszych zakątkach świata – we Włoszech czy Polsce, o tym wiemy, natomiast jest też żywy w Ameryce Łacińskiej, a nawet w Indonezji i na Filipinach.
  • Św. Rita jest potoczniej nazywana patronką spraw beznadziejnych.
  • Legenda mówi, że na jej prośbę przedśmiertną w ogrodzie jej domostwa zakwitła róża.

Źródła

  • https://zyciorysy.info/sw-rita/
  • http://augustianki.nazwa.pl/ogrod/zyciorys-sw-rity/
  • https://pl.wikipedia.org/wiki/Ryta_z_Cascii
  • https://opoka.org.pl/biblioteka/T/TS/swieci/s_rita_z_cascii.html

Jak oceniasz ten artykuł?

Kliknij na gwiazdki i oceń. Twoja opinia jest dla nas ważna.

Średnia głosów to 4.3 / 5. Oddanych głosów: 30

Brak oddanych głosów. Bądź pierwszym, który oceni artykuł!

Przykro nam, że tak oceniłeś ten artykuł.

Pomóż nam usprawnić ten artykuł. Doceniamy konstruktywną krytykę.

W jaki sposób możemy poprawić ten artykuł?

Ciekawe artykuły