David Jon Gilmour (1946) jest brytyjskim muzykiem, kompozytorem, gitarzystą, wokalistą oraz multiinstrumentalistą. Najbardziej znany jest przede wszystkim z roli długoletniego członka słynnego zespołu Pink Floyd.
Z udziałem Davida Gilmoura grupa Pink Floyd sprzedała ponad 250 milionów płyt na całym świecie, w tym 75 milionów w Stanach Zjednoczonych. Oprócz tego Gilmour zdołał wyprodukować różnych artystów, takich jak Dream Academy, wydając swoje cztery solowe albumy studyjne.
David Gilmour – życiorys
Pochodzenie i młodość
David Jon Gilmour urodził się 6 marca 1946 r. w Cambridge, w Anglii. Jego ojciec, Douglas Gilmour, był wykładowcą zoologii na Uniwersytecie w Cambridge, a jego matka, nauczycielka, później pracowała jako montażystka filmowa dla BBC.
Rodzice Gilmoura zachęcali syna do interesowania się muzyką. Jego entuzjazm rozbudził zwłaszcza „Heartbreak Hotel” Elvisa Presleya. Pożyczył gitarę od sąsiada, by nigdy już jej nie oddać. W wieku 11 lat Gilmour zaczął uczęszczać do Perse School w Cambridge, za czym w cale nie przepadał. Jednak to tam poznał przyszłego gitarzystę Pink Floyd Syda Barretta i basistę Rogera Watersa.
W 1962 roku Gilmour rozpoczął naukę języków w Cambridgeshire College of Arts and Technology. Mimo że nie ukończył szkoły, nauczył się płynnie mówić po francusku. Barrett był również studentem w college’u i spędzał przerwy obiadowe ćwicząc na gitarze z Gilmourem. Pod koniec 1962 roku Gilmour dołączył do zespołu blues-rockowego Jokers Wild, nagrywając album i singiel, ale wykonano wówczas zaledwie 50 kopii materiału.
W sierpniu 1965 roku Gilmour podróżował po Hiszpanii i Francji z Barrettem i kilkoma innymi przyjaciółmi, wykonując piosenki Beatlesów. Gilmour udał się do Francji ponownie w połowie 1967 roku z Rickiem Willsem i Williem Wilsonem. Trio występowało pod nazwą Flowers, a następnie Bullitt, ale nie odniosło sukcesu komercyjnego. Tym niemniej to podczas pobytu we Francji Gilmour wniósł główny wokal do dwóch piosenek na ścieżce dźwiękowej do filmu „Dwa tygodnie we wrześniu”, z udziałem Brigitte Bardot.
Pink Floyd
W 1965 roku Roger „Syd” Barrett dołączył do Rogera Watersa, Richarda Wrighta i Nicka Masona, by założyć legendarny zespół Pink Floyd. W 1968 roku David został poproszony o dołączenie do składu Pink Floyd w charakterze wokalisty i gitarzysty, podczas gdy Syd opuścił grupę pięć koncertów później. Gra na gitarze, śpiew i pisanie piosenek własnie przez Davida Gilmoura stały się głównymi czynnikami światowego sukcesu Pink Floyd, w tym zwłaszcza jego charakterystyczny wokal i gra na gitarze na albumie „The Dark Side Of The Moon”, trzecim najbardziej udanym albumie wszechczasów.
Zarówno z Floydami, jak i solo
W 1978 roku David wydał swój pierwszy solowy album, „David Gilmour”, który trafił na listy przebojów w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Jego drugi solowy album, „About Face”, został wydany w 1984 roku, ponownie trafiając do pierwszej dwudziestki w Wielkiej Brytanii.
Rock & Roll Hall of Fame
David przejął kontrolę nad Pink Floyd w 1985 roku, po odejściu Rogera Watersa, tworząc nowy album Floyd „A Momentary Lapse Of Reason” z Richardem Wrightem i Nickiem Masonem. Następnie w 1994 roku ukazał się „The Division Bell”, który zawierał instrumentalny utwór „Marooned”, skomponowany przez Davida i Richarda Wrightów, za który Pink Floyd zdobyli nagrodę Grammy. Oba albumy zajęły pierwsze miejsce po obu stronach Atlantyku i były wspierane przez wyprzedane do ostatniego miejsca światowe trasy koncertowe. Album i wideo na żywo, zatytułowane „P.U.L.S.E.”, ukazały się w 1995 roku. W 1996 roku Pink Floyd zostali wprowadzeni do amerykańskiej Rock & Roll Hall of Fame.
David jest jednym z największych gitarzstów wszech czasów, z instynktownym i charakterystycznym brzmieniem; został wybrany „Najlepszym gitarzystą Fendera wszechczasów” w ankiecie magazynu Guitarist, pokonując takich znakomitości jak Jimi Hendrix czy Eric Clapton. Natomiast w lipcu 2005 roku Pink Floyd ponownie spotkał się z Rogerem Watersem, by zagrać jednorazowy występ na „Live 8” w londyńskim Hyde Parku, który przez wielu był uważany za punkt kulminacyjny niesamowitego show grupy.
On An Island
6 marca 2006 roku David wydał swój trzeci solowy album, „On An Island”, który znalazł się na brytyjskich listach przebojów na pierwszym miejscu, a następnie zajął pierwsze miejsce w pozaeuropejskich listach przebojów, a także osiągnął multi-platynę na całym świecie. Płycie „On An Island” towarzyszyły trasy koncertowe w USA i Europie, w tym jednorazowy występ w historycznej stoczni w Gdańsku z 40-osobową orkiestrą. Z kolei koncert Davida w londyńskiej Royal Albert Hall został sfilmowany przez reżysera Davida Malleta i wydany w 2007 roku na DVD, a zatytułowany „Remember That Night – Live At The Royal Albert Hall”, odnajdując się z miejsca na samym szczycie list przebojów.
W maju 2008 roku David otrzymał nagrodę „Ivor” za całokształt twórczości od Brytyjskiego Stowarzyszenia Kompozytorów i Autorów Piosenek. We wrześniu 2008 roku Fender Guitars udostępnił swój model Davida Gilmoura, a mianowicie Signature Black Strat, nie lada gratkę dla pasjonatów i uprawiających grę na gitarze. Ponadto W 2009 roku David otrzymał honorowy doktorat sztuki na Uniwersytecie Cambridge i Chelmsford – za wybitny wkład w muzykę jako pisarz, performer i innowator.
Muzyk nieustający
W 2010 roku ukazał się album zatytułowany „Metallic Spheres” zespołu The Orb z udziałem Davida Gilmoura, aby pomóc sprawie brytyjskiego hakera komputerowego Gary’ego McKinnona, który walczył wówczas z ekstradycją do Stanów Zjednoczonych, ostatecznie wygrywając swoją batalię. Album wszedł na brytyjskie listy przebojów pod numerem 12.
We wrześniu 2014 Pink Floyd wydał „The Endless River”, a David potwierdził, że będzie to ostatni album zespołu: znalazł się na szczycie list przebojów w ponad 20 krajach. Następnie twórca wrócił do pracy nad swoim albumem „Rattle That Lock”, wydanym na całym świecie 18 września 2015 r.
Koncerty Gilmoura były oprócz tego pierwszymi w historii występami rockowymi granymi przed publicznością w starożytnym rzymskim amfiteatrze. David był jedynym wykonawcą, który grał dla publiczności na tejże arenie. Film z tego spektaklu osiągnął szczyt sprzedaży we Włoszech, Niemczech i Francji oraz został numerem 2. w Wielkiej Brytanii.
Rodzina
Muzyk był żonaty dwukrotnie. Z pierwszą żoną Ginger, David Gilmour był w związku blisko 20 lat, mając czworo dzieci. W opublikowanej niedawno autobiografii pod znaczącym tytułem „Memoirs of the Bright Side of the Moon” Ginger napisała o Gimourze bardzo ciepło, pozostając mu rzeczywiście wdzięczną za niezwykłe życie wypełnione bardzo ciekawymi wydarzeniami. Z drugą żoną, pisarką Polly Samson, autorką teksów dla gitarzysty, ma on natomiast troje dzieci, przy czym adoptował jej syna ze związku poprzedniego obecnej małżonki.
Ciekawostki o Davidzie Gilmourze
- Żona Davida Gilmoura, Polly Samson, jest zarazem autorką liryków do wielu jego utworów.
- David Gilmour został naczelnym twórcą sukcesu wokalistki Kate Bush. Kiedy go poznała była zaledwie nastolatką piszącą swoje piosenki, gdy nagle gitarzysta nie tylko przedstawił ją producentom z poważnej wytwórni EMI, ale też pomógł finansować nagranie jej piosenek.
- Jak zdołało podać wiele gazet, Gilmour jest w niezwykle dobrej komitywie z teściową, chwalącą zwłaszcza kuchnię Davida.
- Kiedy pasierb artysty, Charlie, trafił na kilka miesięcy do londyńskiego więzienia, przekonał ojczyma, by ten zainteresował się działającym tam chórem, w którym śpiewają byli więźniowie. Współpraca z byłymi osadzonymi była na tyle owocna, że zdołano wypuścić dość popularny singiel.
Źródła
https://pl.wikipedia.org/wiki/David_Gilmourhttps://www.davidgilmour.com/biography.htm
https://www.wroclaw.pl/david-gilmour-10-rzeczy-ktorych-o-nim-nie-wiecie
https://www.azquotes.com/author/5549-David_Gilmour
Ciekawe artykuły
