Catherine Deneuve

Catherine Deneuve, a właściwie Catherine Dorléac (ur. 22 października 1943 w Paryżu) jest przede wszystkim nazywana pierwszą damą francuskiego kina, całkiem zasłużenie, ponieważ zdążyła w swej karierze oddać wiele wspaniałych kreacji.

Krótki życiorys Catherine Deneuve

Catherine Fabienne Deneuve urodziła się 22 października 1943 r. w Paryżu, we Francji. Jej rodzice byli aktorami. Zadebiutowała w filmie w 1957 r., kiedy była jeszcze nastolatką i wykonywała małe partie w mniejszych filmach, aż wreszcie Roger Vadim dał jej bardziej odpowiedzialną rolę w filmie „Występek i cnota” (1963). Ale jej przełom nastąpił dzięki znakomitemu muzycznemu „Parasolki z Cherbourga” (1964), w którym dała niezapomniany występ jako romantyczna dziewczyna z klasy średniej, która zakochuje się w młodym żołnierzu, ale zostaje uwięziona w pozbawionym miłości małżeństwie z innym mężczyzną; reżyserem był utalentowany Jacques Demy, który również obsadził Deneuve w mniej udanym „Panienki z Rochefort” (1967). Następnie zagrała schizofrenicznego zabójcę w „Wstręt” Romana Polańskiego (1965) i mężatkę, która każdego popołudnia pracuje jako arystokratka w arcydziele Luisa Buñuela „Piękność dnia” (1967). Pracowała także z Buñuelem w „Tristanie” (1970) i ​​dała świetny występ dla François Truffaut w filmie „Syrena z Missisipi” (1969), rodzaju apoteozy „zimnej femme fatale”. W latach siedemdziesiątych nie znalazła ról tego kalibru, ale jej wspaniała praca w „Ostatnim metrze” Truffaut (1980) jako aktorki scenicznej w okupowanym przez nazistów Paryżu ożywiła jej karierę. Była również bardzo dobra w ostatnim epickim dramacie „Indochiny” (1992), za który otrzymała pierwszą nominację do Oscara (najlepsza aktorka). Chociaż elegancka i zawsze promienna Deneuve nigdy nie pojawiła się na scenie, jest powszechnie uznawana za jedną z „grandes dames” francuskiego kina, dołączając do listy, która zawiera tak znakomite talenty jak Simone Signoret, Jeanne Moreau, Isabelle Huppert, Isabelle Adjani i młodsza Juliette Binoche.

Biografia rozszerzona Catherine Deneuve

Catherine Deneuve, jest francuską aktorką, znaną ze swojego archetypicznego piękna galijskiego, a także za role w filmach największych światowych reżyserów.

Deneuve była trzecią z czterech córek francuskich aktorów Maurice Dorléac i Renée Deneuve. Dostała niewielką rolę w filmie „Les Collégiennes” z 1957 roku i rozpoczęła karierę filmową na dobre w 1960 roku, występując w „Les Petits Chats”, wydanym w języku angielskim jako „Wild Roots of Love”. Stała się międzynarodową gwiazdą dzięki uznanemu występowi w romantycznym filmie reżysera Jacques’a Demy’ego „Les Parapluies de Cherbourg” (1964; „Parasolki z Cherbourga”).

W latach 60. i 70. Deneuve cieszyła się dużym zainteresowaniem kilku czołowych światowych reżyserów, takich jak Roman Polański („Wstręt”, 1965) i Terence Young („Mayerling”, 1968). Pracowała dla Luisa Buñuela w wysoko cenionej francusko-włoskiej koprodukcji Belle de jour („Piękność dnia”, 1967) i równie cenionej francusko-włosko-hiszpańskiej koprodukcji „Tristana” (1970). Występowała sporadycznie w amerykańskich filmach, być może najbardziej pamiętna w The April Fools („Kwietniowe szaleństwa, 1969) z Jackiem Lemmonem i „Hustle” („Oszustki”, 1975) z Burtem Reynoldsem.

Pomimo swojego międzynarodowego CV większość filmów Deneuve’a została wyprodukowana we Francji. Współpracowała z François Truffaut w La Sirène du Mississippi (1969; „Syrena z Missisipi”) i Le Dernier Métro (1980; „Ostatnie Metro”), a także pojawiła się w Demy’s Peau d’éâne (1970; „Księżniczka w oślej skórze”), jak i w filmie reżysera Jean’a-Pierre Melville’a „Un Unic” ( 1971; „Brudne pieniądze”) i Claude’a Berri’s’a „Je vous aime” (1980; „Kocham was wszystkich”).

Do jej filmów z lat 90. należał film „Indochine” (1992, „Indochiny”), za którą to rolę otrzymała nominację do Oscara dla najlepszej aktorki, oraz „O convento” (1995; „Klasztor”), którą wyreżyserował uznany portugalski filmowiec Manoel de Oliveira. Deneuve tak bardzo spodobała się w filmie Breaking the Waves (1996, „Przełamując fale”), że poprosiła swojego reżysera, Larsa von Triera, o udział w jednym z jego filmów. Rezultatem była jej pomocnicza rola jako pracownika fabryki i powiernika głównej postaci (granej przez Björka) w „Dancer in the Dark” (2000, „Tańcząc w ciemnościach”).

Wśród jej godnych uwagi prac na początku XXI wieku była brawurowa gra na czele obsady gwiazd w filmie „8 Femmes” w reż. François Ozona (2002; „8 Kobiet”) jak i w ramach mniejszych ról w „Je rentre à la maison” (2001; „Wracam do domu”) i „Une Filme falado” (2003; „Ruchome słowa”). Później zagrała w komedii „Potiche” (2010; „Żona doskonała”). Deneuve zagrała jako kobieta, która wyrusza by odbyć romans w Elle sen va (2013; „Bettie wyrusza w drogę”) i wcielając się w osobę przejawiającą chorobe umysłową w „Dans la cour” (2014; „We dwoje zawsze raźniej”). Zagrała właścicielkę kasyna, której córka znika w próbie przejęcia jej działalności, czyli w thrillerze L’Homme qu’on aimait trop (2014; „Królowa kasyna”). Z kolei „La Tête haute” (2015; „Głowa do góry”) przedstawił Deneuve jako sędzinę sądu rodzinnego, która próbuje skierować nieletniego przestępcę z jego autodestrukcyjnej drogi. W jej filmach z 2017 roku znalazła się „Sage femme” („Położna”), w której grała ciężko chorą hazardzistkę z rakiem mózgu.

Oprócz sławy, którą zyskała za swoje piękno i talent, Deneuve zwróciła także uwagę na swoje relacje z reżyserem Rogerem Vadimem i aktorem Marcello Mastroiannim. Oba związki przyniosły dzieci, w tym aktorkę Chiarę Mastroianni, z którą Deneuve występowała w kilku filmach, w tym inspirowane przez Demy muzyczny film „Les Bien-Aimés” (2011; „Ukochany”) i 3 Coeurs (2014; „3 Serca”). Starsza siostra Deneuve, Françoise Dorléac, była również odnoszącą sukcesy aktorką. Siostry pojawiły się razem w jednym filmie, Demy’s Les Demoiselles de Rochefort (1967; „Panienki z Rochefort”).

W 2018 r. Deneuve otrzymał prestiżową nagrodę Praemium Imperiale Japan Art Association w kategorii teatr / film.

Ciekawostki o Catherine Deneuve

• W 1985 roku Deneuve pozowała będąc modelką przy tworzeniu popiersia słynnej Marianny – czyli narodowego symbolu Francji.
• Jest dotąd autorką czterech pozycji książkowych.
• Brała udział w przesłuchaniach do roli Francesci Johnson w produkcji filmowej „Co się wydarzyło w Madison County”, jednak o dziwo przegrała z Meryl Streep.
• W 1986 roku zdołała wylansować własną linię perfum o prostek w końcu nazwie – „Deneuve”.
• W 2006 roku Deneuve przewodniczyła zacnemu jury, bo obradującemu podczas 63. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego we włoskiej Wenecji.
• Aktorka założyła firmę producencką o nazwie „Films de la Citrouille” („Filmy Dyni”).
• Przez lata Catherine Deneuve odmawiała przyjęcia jakże prestiżowych insygniów francuskiego Narodowego Orderu Legii Honorowej. Zdanie jednak zmieniła dopiero w roku 2009.
• Brała udział w zawrotnej ilości jedenastu dużych kampaniach reklamowych, w tym chociażby perfum Chanel No. 5 czy też futra marki Blackglama.

Cytaty Catherine Deneuve

„Aktor może zbyt łatwo nakręcić film. Jest znany, więc podają mu fundusze na talerzu. Owocem tego są często dobrze zrobione obrazy, bo wyprodukowane w komfortowych warunkach, ale niespecjalnie interesujące. Dla mnie kino nigdy nie polegało po prostu na tym, że opowiada się jakąś historię, poprawnie ją filmując. Trzeba jednak czegoś więcej…”

„Gdy Julian Assange z WikiLeaks publikuje poufne dokumenty, np. na temat wojny w Afganistanie, to dobrze widać, że brak kontroli nad informacją w internecie umożliwia stworzenie przeciwwładzy, poszerza zakres swobód publicznych.”

„Nigdy nie byłam polityczną aktywistką, to nie jest rola aktorów, ale zawsze mówiłam to, co myślę, kiedy było trzeba. Nigdy też nie zaangażowałam się w walkę feministyczną, tylko od czasu do czasu wspierałam niektóre działania. Moja zasada nie zmieniła się ani o jotę: popieram sprawy, nie osoby ani tym bardziej konkretnych kandydatów w wyborach.”

„Petycję w obronie prawa do aborcji (…), podpisałam, bo nie mogłam znieść, że godzi się w wolność kobiety, jeśli chodzi o pełne rozporządzanie własnym ciałem. I dlatego, że sama również przerwałam ciążę. (…) Zarzucano mi, że podpisałam ten manifest. Ale jestem z tego dumna.”

Źródła

Zdjęcie pochodzi z portalu wikimedia.org. Autorem jest Martin J. Kraft. Zdjęcie zostało wykorzystane na podstawie licencji CC BY-SA 3.0.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Catherine_Deneuve
https://www.britannica.com/biography/Catherine-Deneuve
https://biografia24.pl/?s=catherine++deneuve
https://www.filmweb.pl/person/Catherine.Deneuve
https://www.imdb.com/name/nm0000366/bio
https://www.filmweb.pl/person/Catherine.Deneuve/trivia
https://pl.wikiquote.org/wiki/Catherine_Deneuve