Cormac McCarthy

Cormac McCarthy (1933) jest amerykańskim pisarzem, scenarzystą i dramaturgiem. Urodził się jako Charles Joseph McCarthy, później jednak zmienił nazwisko na Cormac, co oznacza „syn Karola”, aby uhonorować swojego ojca.

Szereg kluczowych tematów w pracach McCarthy’ego, takich jak ludzkie przywiązanie do rozlewu krwi czy też napięte relacje ojciec-syn – jest pośrednio zakorzenionych w doświadczeniach pisarza.

Cormac McCarthy – życiorys

Początki

McCarthy wyrósł na katolika. Regularnie chodził do kościoła i uczęszczał do katolickiego liceum. Następnie w 1951 roku zapisał się na University of Tennessee. Ukończył jednak wówczas tylko jeden rok tej szkoły, bowiem zdecydował się zaciągnąć do Sił Powietrznych USA. Służył cztery lata w wojsku, w tym dwa na Alasce, po czym w 1957 roku wrócił na University of Tennessee, gdzie powoli skłaniał się ku pisaniu beletrystyki. Po opublikowaniu dwóch opowiadań w kampusowym czasopiśmie literackim The Phoenix, zdobył stypendium Fundacji Ingram-Merrill na twórcze pisanie. Przekonany o swoim potencjale, Cormac McCarthy opuścił uniwersytet w 1960, aby kontynuować już tylko karierę pisarską.

Debiuty

Później McCarthy przeniósł się do Chicago i został mechanikiem samochodowym, aby utrzymać się podczas pracy nad swoją pierwszą powieścią. Ożenił się z Lee Holleman, z którą ma jednego syna, Cullena McCarthy’ego. Wkrótce po narodzinach Cullena rodzina McCarthych migrowała do Tennessee, gdzie małżeństwo pisarza rozpadło się.

Jednak wydaje się, że jego osobiste kłopoty nie odciągnęły McCarthy’ego od pracy. Random House opublikował jego debiutancką powieść „The Orchard Keeper” w 1965 roku, która zdobyła nagrodę Williama Faulknera. W rzeczywistości redaktor Williama Faulknera, Albert Erskine, również przyłożył rękę do redagownia tego dzieła.

Outer Dark

McCarthy cieszy się krytycznym wsparciem od początku swojej kariery. W 1965 r. zdobył stypendium podróżne American Academy of Arts and Letters, aby udać się do Europy – tam wsiadł na pokład liniowca do Irlandii. Podczas podróży poznał Annie DeLisle, którą poślubił w Anglii w 1966 roku. W tym samym roku otrzymał stypendium Fundacji Rockefellera, które umożliwiło mu podróż z żoną po Europie. Po podróży przez Anglię, Francję, Szwajcarię, Włochy i Hiszpanię, McCarthy i DeLisle osiedlili się na Ibizie u wybrzeży Hiszpanii, aby tam McCarthy mógł dokończyć swoją drugą powieść, „Outer Dark”.

Dziecię boże

McCarthy zdobył prestiżowe Guggenheim Fellowship w 1969 roku. Przeprowadził się wraz z żoną do Louisville w stanie Tennessee, gdzie całkowicie odnowił stodołę, która służyła im za dom. Tam spokojnie pracował nad swoją trzecią powieścią, „Dziecię Boże”, czyli nad dziełem ukazującym ciemną stronę człowieka w jego pełnej krasie, nie stroniącym od turpizmu oraz skrajnej perwersji. W połowie lat siedemdziesiątych McCarthy napisał także scenariusz do filmu PBS pt. „The Gardener’s Son”.

Sutree

W 1976 roku McCarthy sam przeniósł się do El Paso w Teksasie. Być może zaniepokojony zmianami w swoim życiu dotyczącymi separacji z żoną, McCarthy wrócił do pół-autobiograficznego rękopisu, z którym walczył przez dwadzieścia lat, zatytułowanego ostatecznie „Suttree”. Jego wytrwałość została nagrodzona po opublikowaniu dzieła w 1979 roku – krytycy uznali książkę za najlepszą (niektórzy twierdzą, że nigdy jej nie przewyższył) i otrzymał prestiżowy grant MacArthur Foundation. W międzyczasie rozwód McCarthy’ego i DeLisle stał się faktem.

Krwawy południk

Pochwały krytyków były wprawdzie podstawą kariery McCarthy’ego, natomiast pełny sukces wciąż wymykał się artyście. Szczęśliwie wraz z publikacją książki „Blood Meridian” („Krwawy południk”) w 1985 roku, jego twórczość zaczęła przyciągać uwagę głównego nurtu. Dzieło zostało uznane za jedną z najlepszych powieści XX wieku przez krytyka literackiego Harolda Blooma. „Krwawy południk” prawdopodobnie najlepiej oddaje ponury cynizm, który stanowi niejednokrotnie sedno dorobku McCarthy’ego. W kronice eskapad młodego uciekiniera, który dołącza do krwiożerczego gangu w poszukiwaniu indyjskich skalpów, książka ukazuje ciemniejszą stronę ludzkiej natury, nieuchronność cierpienia i przemocy oraz skażoną spuściznę pogranicznej przeszłości Ameryki.

Pełny sukces pisarski

Jedna z bardziej znanych powieści McCarthy’ego jest pierwszą częścią jego tak zwanej trylogii granicznej, zatytułowanej „All the Pretty Horses” („Rącze konie”). Ta powieść z 1992 roku zawiera również postaci, które wirują w wokół nieprzewidzianego, nieuniknionego zła. Pomimo ponurych motywów dzieło powstało na podstawie uznania „Krwawego południka”, zyskując zarówno uwagę krytyków, jak i sukces komercyjny. Oprócz statusu bestsellera New York Timesa, autor zdobył National Book Award i National Book Critics Circle Award; krytycy praktycznie jednogłośnie uznali to dzieło za najlepszą pozycję beletrystyki tamtego roku.

McCarthy ukończył następnie dwie pozostałe książki w swojej trylogii granicznej: „The Crossing „Przeprawa” (1994) i „Cities on the Plain” (1998), z których ta ostatnia łączy głównych bohaterów z dwóch poprzednich książek. W tym samym roku, w którym ukazało się „The Crossing”, McCarthy zredagował i wydał sztukę zatytułowaną „The Stonemason”, którą napisał jeszcze w latach 70.

Pod koniec lat dziewięćdziesiątych McCarthy zawarł trzecie małżeństwo (z Jennifer Winkley). Para ma jednego syna, Johna Francisa McCarthy’ego.

McCarthy i Hollywood

W ostatnich latach twórczością McCarthy’ego zaiteresowało się Hollywood. Filmowa wersja „All the Pretty Horses” ukazała się w 2000 roku, ale recenzje były mieszane. Jednak szczęście dopisało mu wkrótce, gdy bracia Coen zdecydowali się zaadaptować powieść McCarthy’ego z 2005 roku, „To nie jest kraj dla starych ludzi” – w efekcie dzieło weszło na duży ekran. Film ukazał się w 2007 roku i otrzymał wiele nagród, w tym Oscara dla najlepszego filmu, najlepszego reżysera i najlepszego scenariusza adaptowanego.

„The Road” („Droga”), powieść McCarthy’ego z 2006 roku, została nagrodzona Jamesem Tait Black Memorial Prize for Fiction w 2006 roku, a w 2007 roku otrzymała Pulitzera. Następnie „Droga” została również zaadaptowana do filmu, który ukazał się w 2009 roku i zebrał głównie pochlebne recenzje. Plotka głosi, że adaptacja filmowa „Blood Meridian” jest w toku od wielu lat, przyciągając takie hollywoodzkie nazwiska, jak Scott Rudin, James Franco, Todd Field i Ridley Scott, ale projekt wciąż nie doszedł do skutku.

W zaciszu prywatności

McCarthy rzadko udziela wywiadów i niezawodnie milczy na temat swojej pracy. McCarthy mieszka obecnie na północ od Santa Fe z żoną Jennifer i ich synem. Zaspokaja tam swoje zainteresowanie nauką, spędzając czas również jako pracownik naukowy w Instytucie Santa Fe.

W 2008 roku McCarthy otrzymał nagrodę PEN / Saul Bellow Award za osiągnięcia w ramach American Fiction. W 2009 roku Guardian poinformował, że McCarthy obecnie pisze trzy nowe powieści, z których jedna rozgrywa się w Nowym Orleanie w latach 80. zawierając historię jego pierwszej w historii bohaterki.

Ciekawostki o Cormacu McCarthym

• Autor „Krwawego południka” bardzo rzadko udziela wywiadów. Pierwszy telewizyjny wywiad przeprowadziła z nim dziennikarka Oprah Winfrey dopiero w 2007 roku.
• Ulubioną książką McCarthy’ego jest „Moby Dick”.
• McCarthy, spośród 4 lat spędzonych w Siłach Powietrznych USA, dwa z nich poświęcił na autorską audycję radia emitowanego na Alasce.
• Pomimo wielu przyjaciół McCarthy woli samotność, dostrzegając jej twórcze zalety.
• Zamiast korzystać z komputera, McCarthy miał pisać swoje słynne powieści na ręcznej maszynie do pisania Olivetti.

Źródła

https://pl.wikipedia.org/wiki/Cormac_McCarthy
https://www.gradesaver.com/author/cormac-mccarthy
https://www.filmweb.pl/person/Cormac+McCarthy-362193/trivia
https://blog.bookstellyouwhy.com/ten-things-you-didnt-know-about-cormac-mccarthy