Św. Maksymilian Kolbe

Maksymilian Maria Kolbe to polski święty i męczennik. Urodził się 8 stycznia 1894 w Zduńskiej Woli, a zginął 14 sierpnia 1941 w Oświęcimiu.

Św. Maksymilian Kolbe

Krótki życiorys św. Maksymiliana Kolbe

Maksymilian Maria Kolbe, a właściwie Rajmund Kolbe, przyszedł na świat w Zduńskiej Woli koło Łodzi, 8 stycznia 1894 r. Jego rodzicami byli Juliusz Kolbe i Marianna Dąbrowska. Był jednym z trojga rodzeństwa. Przełom jego życia miał miejsce w kościele parafialnym w Pabianicach w 1906 roku – oto w wieku lat 12 miał widzenie, bowiem ukazała mu się Najświętsza Maryja Panna. Postanowił wstąpić do zakonu. Wstąpił do małego seminarium franciszkanów konwentualnych. Ślubował poświęcić się św. Marii. Był to czas walk narodowowyzwoleńczych i Kolbe jednak postanowił wybrać walkę zbrojną, rezygnując tym samym z kapłaństwa. Wkrótce znów odwiedziła Kolbego Najświętsza Panienka i odwiodła od tej myśli. Tak oto wreszcie w roku 1910 wstąpił Kolbe do nowicjatu. Uroczystą profesję Kolbe złożył 11 listopada 1914 roku. Przyjął imię Maria. Święcenia kapłańskie miały miejsce 28 kwietnia 1918 roku. W roku 1922 pojawił się pierwszy numer pisma które redagował, mianowicie „Rycerz Niepokalanej”. Rok 1927 oznaczał dla Kolbego powstanie jego Niepokalanowa, czyli klasztoru który poprowadził. Dekadę później powstało natomiast jego radio – rozgłośnia Słowa Bożego. W roku 1939 Niemcy umieścili go w obozie w Amtlitz, by następnie przerzucić ich do Ostaszewa. Wolność odzyskał na przeszło rok czasu. 17 lutego 1941 roku został aresztowany ponownie, przez gestapo. Wylądował na Pawiaku. Następnie w Oświęcimiu. Tam też wkrótce zginął osadzony w karcerze, jaki sam sobie wybrał odbywając karę na ochotnika – karę, która dotyczyła innego więźnia, a jaką on wziął na siebie. Kanonizacja Kolbego miała miejsce w 1982 roku. Kanonizacji dokonał Jan Paweł II.

Biografia rozszerzona św. Maksymiliana Kolbe

Maksymilian Maria Kolbe, a właściwie Rajmund Kolbe urodził się 8 stycznia 1894r. w Zduńskiej Woli koło Łodzi. Był dzieckiem Juliusza Kolbe i Marianny Dąbrowskiej. Ochrzczony został w dniu narodzin w parafii pod wezwaniem Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny. Miał dwoje rodzeństwa. Starszego brata Franciszka i młodszego Józefa. Był wychowywany w duchu miłości do Matki Boskiej oraz szacunku do ojczyzny.

W wieku lat 12 miał widzenie – ukazała mu się Najświętsza Maryja Panna, w kościele parafialnym w Pabianicach w 1906 roku. Widzenie to było tak realne, że określiło młodego Maksymiliana. Według jego relacji, Matka Boska trzymała w rękach dwie korony: czerwoną, na znak męczeństwa i białą, czyli oznakę czystości. Był to moment przełomowy, za sprawą którego ze swoim starszym bratem postanowili wstąpić do zakonu. To jednak nie było łatwe, ponieważ musieli się przedrzeć przez granice z zaboru rosyjskiego do austriackiego do Lwowa. Ale tak też uczynili, wstępując do małego seminarium franciszkanów konwentualnych. Trzy lata później w ich ślady poszedł jego młodszy brat.

Lwów był dla Maksymiliana symboliczny, bowiem utrzymywał mu w pamięci fakt, gdy król Polski Jan Kazimierz ogłosił św. Marię Królową Polski i złożył w 1656 roku odpowiednie ślubowanie. Idąc w ślady króla, postanowił przed tym samym obrazem poświęcić się św. Marii. Obiecał jej w duchu, że podejmie dla niej walkę. Rozróżniał jednak możliwości, jakie dawała każda z rodzajów walk o ojczyznę, aby w końcu dojść do wniosku, że walka zbrojna koliduje z walką duchową. W związku z tym, pośród wielu dylematów, postanowił wybrać walkę zbrojną i rezygnować z kapłaństwa. Tymczasem był to czas, w którym w Austrii zawiązywały się organizacje wojskowe. Jednak znów wydarzyło się coś, co zmieniło decyzję, bowiem kiedy z bratem byli już zdecydowani, ponownie odwiedziła Kolbego Najświętsza Panienka i odwiodła od tej myśli. Tak oto wstąpił do nowicjatu w roku 1910. Rok później złożył śluby czasowe, a to w związku z ukończeniem klasy ósmej małego seminarium gimnazjalnego.

Był zdolny, więc pokierowano go zgodnie z jego talentami. Wyruszył na studia do Rzymu, gdzie zamieszkał. Dowiódł tam jeszcze raz swych talentów, kończąc doktoratem studia filozoficzne i teologiczne. Uroczystą profesję Kolbe złożył 11 listopada 1914 roku, na której przyjął sobie imię Maria. Święcenia kapłańskie natomiast przyjął 28 kwietnia 1918 roku, czyli w czasie gdy Polska powracała do swojej geopolitycznej obecności. W roku 1919 zdecydował się wrócić do kraju – do Polski wolnej, w duchu przysięgając sobie by dołożyć wszelkich starań do powierzenia ojczyzny Niepokalanej. W trudzie nie ustawał i po przybyciu rozpoczął pracę werbunkową. W te sposób w roku 1922 pojawił się pierwszy numer „Rycerza Niepokalanej”. Drukarnia odnalazła swe miejsce w Grodnie, ciesząc go również pod względem ilości ochotników, ponieważ pismo wychodząc w nakładzie 70 000 egzemplarzy tworzyło akcję werbunkową na szeroką skalę, tak szeroką, że w 1927 roku ilość członków wzrosła do 126 000.

Rok 1927 przyniósł założenie przez Kolbego sprawy dlań zasadniczej i wiążącej jego największe nadzieje, oto powstał wówczas jego Niepokalanów. W dniu wybuchu II wojny, czyli w 1939 roku, klasztor w Niepokalanowie obsadzało aż 13 regularnych ojców, 18 kleryków nowicjuszów, 527 braci profesorów, 82 kandydatów na braci i 122 chłopców w małym seminarium. Nakład „Rycerza Niepokalanej” osiągał wówczas zawrotną ilość 750 000 egzemplarzy. Nie był to jednak jedyny sukces Kolbego na tym polu. Aby dotrzeć jeszcze szerzej z głosem Bożym, w roku 1938 powstała specjalna jego radiostacja, której głosu nie dawał rady ośmieszyć żaden dziennikarz, mimo że w pewnych kręgach starano się skutecznie atakować głoszone słowo.

Niestety nadszedł wrzesień roku 1939, a już 19 września Niemcy przystąpili do skutecznej likwidacji jego Niepokalanowa. Niemcy przeprowadzili szybkie aresztowanie Kolbego i jego braci, umieszczając wszystkich w obozie w Amtlitz, by następnie przerzucić ich do Ostaszewa.
Gdy zwolniono Kolbego z obozu 8 grudnia, ten natychmiast powrócił do Niepokalanowa. Natychmiast przystąpił do niezbędnej pracy, a jej owocami było przygotowywanie 3000 miejsc dla osób wysiedlonych z Pomorskiego. Najświętszy Sakrament uczynił centrum koncentracji – zaprowadził tam bowiem jego nieustanną adorację, ale i nie tylko to było sukcesem w tym trudnym czasie. Kolbe dołożył starań również w dziedzinie dnia powszedniego, a to otwierając warsztaty naprawy rowerów, czy zegarków, dział sanitarny oraz wystawił kuźnie i blacharnie. Tego było już dla Niemców za wiele, więc 17 lutego 1941 roku został aresztowany przez gestapo, które zabrało go na Pawiak do Warszawy, a następnie przewieziono go do Oświęcimia. Tam też wkrótce zginął na skutek poświęcenia, jakie powziął na rzecz jednego ze współwięźniów, za którego zdecydował się odbyć karę karceru. Miał wówczas 47 lat.

Pamięć o męczenniku oświęcimskim pozostała żywa nie tylko w Polsce, dlatego Prymas Polski, arcybiskup gnieźnieński i warszawski, kardynał Stefan Wyszyński zarządził proces informacyjny o życiu i działalności ojca Maksymiliana. Jego beatyfikacja odbyła się w 1971 roku, a kanonizowany został kanonizowany w 1982 roku przez Jana Pawła II.

Ciekawostki o św. Maksymilianie Kolbe

• Był założycielem pierwszego w Polsce radia katolickiego.
• Kościół uznał go w roku 1971 pierwszym polskim męczennikiem czasów hitleryzmu.
• Podczas jednego z widzeń przystał na propozycję św. Marii, by złożyć z siebie ofiarę za wiarę.
• Studiował filozofię w Rzymie na Uniwersytecie Gregorianum, uzyskując tytuł doktora tej dziedziny. Również w Rzymie odprawił on swoją pierwszą mszę świętą.
• Wydawał miesięcznik katolicki „Rycerz Niepokalanej”, który to spotykał się w międzywojniu z ostrą krytyką polityczną.
• Po dwóch tygodniach głodowania w karcerze oświęcimskim, Maksymilian Maria Kolbe zmarł. Został dobity zastrzykiem z fenolu.

Cytaty św. Maksymiliana Kolbe

„Co chwila bądź lepszy. Teraz czas drogi.”

„Czerwona masoneria zacieśnia się do niewielkiej liczby osób, przeważnie Żydów, którzy w pełni świadomi swych celów kierują całą liczną rzeszą mniej więcej „oświeconych” w sprawach organizacji masonów. Głowa ta jest nieznana i działa zawsze w ukryciu, by uniemożliwić przeciwdziałanie. Oni to układają plany roboty. Z ich warsztatu wyszła rewolucja francuska, szereg rewolucji od 1789 do 1815 roku, a także… wojna światowa. Wedle ich wskazania pracował Voltaire, d’Alembert, Rousseau, Diderot, Choiseul, Pombal, Aranda, Tanucci, Hangwitz, Byron, Mazzini, Palmerston, Garibaldi i inni. Nazwisk obecnych członków nie znamy, ale na pewno do masonerii należy u nas Piłsudski.”

Źródła

• https://pl.wikiquote.org/wiki/Maksymilian_Maria_Kolbe
• https://biografia24.pl/maksymilian-kolbe/
• https://pl.wikipedia.org/wiki/Maksymilian_Maria_Kolbe