Stanisława Celińska

Stanisława Maria Celińska – Mrowiec przyszła na świat w Warszawie 29 kwietnia 1947 roku. Jest polską aktorką i wokalistką, dwukrotną laureatką Orła za najlepsze role kobiece drugoplanowe, jakie aktorka odegrała w produkcji „Pieniądze to nie wszystko” oraz „Joanna”.

Stanisława Celińska

Przeczytaj artykuł:

Krótki życiorys Stanisławy Celińskiej

Urodzona w 1947 roku Stanisława Celińska debiutowała na deskach teatralnych w roku 1968. Rok później Celińska ukończyła warszawską Państwową Wyższą Szkołę Teatralną pod kierunkiem Ryszardy Hanin. Występowała w takich teatrach warszawskich jak Współczesny, Nowy, Dramatyczny, Studio i Kwadrat, a także zasilała skład poznańskiego Teatru Nowego. Brała udział w przedstawieniach muzycznych i spektaklach wystawianych przez Studencki Teatr Satyryków. W latach 2011–2015 natomiast Celińska była aktorką warszawskiego Nowego Teatru, gdzie występowała w spektaklach na przykład Krzysztofa Warlikowskiego.

Wielokrotnie brała udział w słynnym Przeglądzie Piosenki Aktorskiej, a jej występy otrzymywały zawsze bardzo pozytywne recenzje wystawiane przez krytykę, a to również dzięki jej tubalnemu głosowi, ale i za sprawą jej osobowości i umiejętnościom w interpretowaniu utworów. Do klasyki przeszedł jej bardzo efektowny występ z piosenką zatytułowaną „Uśmiechnij się! Jutro będzie lepiej!”

W 2009 ukazał się singiel Stanisławy Celińskiej pt. „Atramentowa rumba”, jaki to zaśpiewała w duecie Z Los Locos, natomiast w 2012 ukazała się jej płyta „Nowa Warszawa”, wydana wspólnie z pianistą Bartłomiejem Wąsikiem i Royal String Quartet. W 2015 z kolei premierę miał jej album „Atramentowa”.

Rozszerzona biografia Stanisławy Celińskiej

Stanisława Maria Celińska – Mrowiec przyszła na świat w Warszawie 29 kwietnia 1947 roku. Jest głównie znakomitą, wszechstronną aktorką, występującą zarówno w teatralnych, jak i przed obiektywami kamer filmowych. Nie sposób wymienić nagle jednym tchem wszystkich wspaniałych filmowych ról artystki, ponieważ uzbierało się tego do dziś aż 99!

Działalność teatralna

W 1969 roku Stanisława Celińska ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie pod kierunkiem Ryszardy Hanin, nietuzinkowej pedagog specjalizującej się w grze aktorskiej. Przez lata kariery Celińska była związana z warszawskimi teatrami takimi jak Współczesny, Na Woli, Ateneum, Nowy, Dramatyczny, Studio, Kwadrat czy też Współczesny (przez jeden sezon na przełomie lat 1990/91 aktorka występowała dla odmiany w poznańskim Teatrze Nowym).

Stanisława Celińska w filmie

Debiut filmowy Stanisławy Celińskiej miał miejsce u boku Daniela Olbrychskiego w niezapomnianym obrazie Andrzeja Wajdy pod tytułem „Krajobraz po bitwie” (w roku 1970 aktorka otrzymała za to nagrodę aktorską w Łagowie). W ten sposób aktorka weszła w dekadę lat 70-tych, była wówczas bez wątpienia jedną z najpiękniejszych i najzdolniejszych gwiazd polskiej kinematografii. Zagrała w filmach m.in. takich gigantów polskiej reżyserii jak Krzysztof Zanussi, Stanisław Bareja, Jerzy Antczak, Janusz Majewski, Andrzej Kostenki, Wojciech Marczewski, Piotr Szulkina, Barbara Sass, Andrzej Barański, oraz Kazimierz Kutz. Za swą wspaniale odegraną tragikomiczną rolę Izy Gęsiareczki w obrazie pt. „Spis cudzołożnic” w reż. Jerzego Stuhra, Stanisława Celińska otrzymała nagrodę na gdyńskim Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni (w roku 1994). Jej udział natomiast w komediach takich jak „Złote runo” Janusza Kondratiuka (z roku 1996) i „Fuks” Macieja Dutkiewicza (w 1999 r.) przyniósł Celińskiej nominację do prestiżowego Orła. Z kolei Statuetkę Polskiej Nagrody Filmowej oraz nagrodę na FF odbywającym się w Szanghaju artystka otrzymała w 2001 roku, za sprawą swej roli w komedii pod tytułem „Pieniądze to nie wszystko” w reż. Juliusza Machulskiego.

Laury w uznaniu zasług

Wreszcie w 1986 roku artystka doczekała chwil iście epickich, oto wtedy to aktorka otrzymała polskie cywilne odznaczenie państwowe, nadawane za zasługi dla Państwa lub obywateli, czyli Srebrny Krzyż Zasługi. Z kolei w 1995 roku –Stanisława Celińska miała przyjemność otrzymać nagrodę „Prometeusza” wręczoną jej za ogół działalności estradowej. Nie był to bynajmniej koniec honorów, bowiem w 2001 dostała też nagrodę Teatru Polskiego Radia „Wielki Splendor” za wyraziste kreacje radiowe, a w roku 2002 otrzymała za role kobiecą statuetkę Feliksa Warszawskiego oraz nagrodę im. Aleksandra Zelwerowicza w uznaniu jej roli w „Oczyszczonych” Sarah Kane, którego reżyserem był Krzysztof Warlikowski. Otrzymała również statuetkę Melonika w 2007 roku wręczaną za wybitną twórczość komediową – na VIII Festiwalu Dobrego Humoru w Gdańsku.

Popularność w liczbach i nie tylko

Od czasu wymienionej wyżej ostatniej nagrody Stanisława Celińska zdążyła nie tylko wiele razy zaśpiewać, bo i zagrała w wielu filmach. Ale mylił by się ten, kto myśli, iż produkcje to były takie jak ostatnia, pod tytułem „Listy do M”. Były wśród nich bowiem i obrazy serialowe cieszące się dużą popularnością, jak na przykład „Barwy szczęścia”. Natomiast jeśli pokusić się o popularność jej ról, to za pewne nie do podrobienia była w „Alternatywach” Stanisława Barei, „Katyniu” czy też „Złocie dezerterów”. Rzecz jasna wymieniać by można długo, jako że produkcji tych do dziś zgromadziła się niemal setka, a jeśli liczyć role teatralne, to jest tego więcej niż drugie tyle.

Ciekawostki o Stanisławie Celińskiej

• Mężem Stanisławy Celińskiej był aktor Andrzej Mrowiec.
• Jest w stanie otwarcie mówić o swoim alkoholizmie, jak również i o tym, że udało się jej wyjść z nałogu. Zaprzestała używania alkoholu w jakiejkolwiek postaci w wieku swych 41 lat. W abstynencji radykalna do tego stopnia, że nawet nie używa perfum bazujących na alkoholu.
• Otrzymała Srebrny Krzyż Zasługi; Złoty Medal „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”; Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.
• Artystka dała się poznać publiczności także jako wokalistka. Nagrała takie albumy jak „Atramentowa” i „Nowa Warszawa”.

Cytaty Stanisławy Celińskiej

„Każdy tekst jest dla mnie strasznie ważny, bo nad każdym muszę popracować, więc nie mam swoich faworytów. Nawet piosenki, które powtarzam, będą brzmiały inaczej, ponieważ są w innym kontekście.”

„Aktor musi pamiętać, co go ukształtowało, skąd wyszedł i jaką drogę odbył. Picasso przecież potrafił namalować konia.”

„Teatr jest i tu i teraz. Czegoś raz zagranego podczas jednego spektaklu, nie można już powtórzyć. Pomyłki nie są wskazane. Dobrze, jak się trafia w same dziesiątki, co się jednak nigdy nie udaje. Tymczasem w kinie takich trafień można wykonać dosyć sporo. Z drugiej strony, na przykład serial, może być też swego rodzaju relaksem, zwłaszcza kiedy mam świadomość, że zawsze mogę coś powtórzyć. Jest to też inna praca, o dziwo mniej stresująca. Kiedy gram wieczorem w teatrze, cały dzień zostaje podporządkowany temu wystąpieniu. Muszę do chwili spektaklu bardzo się pilnować, szczególnie w sferze emocjonalnej. Nie może mi zabraknąć potem, na przykład łez… Tego dnia trzeba także uważać na dietę. Teatr jest swego rodzaju zakonem. Natomiast w serialu czy filmie czuję po prostu większy luz. To znaczy dzisiaj, ponieważ w czasach kiedy wystarczało taśmy jedynie na dwa duble, już tak lekko nie było.”

„Po babce Rosjance mam przepastną duszę i pewnie dlatego w moich spektaklach najważniejsze są nadzieja, wiara i miłość.”

Źródła

Zdjęcie pochodzi z portalu flickr.com. Autorem jest Daniel Kruczynski. Zdjęcie zostało wykorzystane na podstawie licencji CC BY-SA 2.0.

• https://pl.wikipedia.org/wiki/Stanis%C5%82awa_Celi%C5%84ska
• https://www.rmf24.pl/kultura/news-stanislawa-celinska-aktorka-warszawy-obchodzi-70-urodziny,nId,2388456
• https://pl.wikiquote.org/wiki/Stanis%C5%82awa_Celi%C5%84ska