Paganini

Niccolò Paganini przyszedł na świat w Genui 27 października 1782 roku. Zmarł w Nicei 27 maja 1840 roku. Był wybitnym włoskim skrzypkiem, altowiolistą, gitarzystą i kompozytorem.

Krótki życiorys Paganiniego

Niccolo Paganini był znanym włoskim kompozytorem i skrzypkiem XIX wieku. Geniusz, nonkonformista, ekscentryczny, człowiek niesforny a przy tym włóczęga, czyli ten, który pozostawił niezatarty ślad w historii muzyki instrumentalnej. Nie można przejść przez historię wirtuozowskich wykonawców bez czytania o Paganinim, dla którego rozdział został już utworzony złotymi literami. Był skrzypkiem, gitarzystą i kompozytorem oraz jednym z najwybitniejszych wirtuozów tamtych czasów. Jego technika i kreatywność były oczywiste w jego kompozycjach, które uczyniły go jednym z filarów nowoczesnej techniki skrzypcowej. Nękany przez całe życie chorobami, częściowo od urodzenia, a częściowo z powodu jego ekstrawaganckiego stylu życia, nieprzerwanie był w życiu swym inspiracją i motywacją dla wielu kompozytorów i muzyków, w tym Johannesa Brahmsa, Fryderyka Chopina, Franza Liszta i Roberta Schumanna. Zdolność do przekształcenia nawet swych wyraźnych minusów w pozytywy jest zilustrowana w jego trzech oktawach, które grał na czterech strunach dzięki nieznanej dotąd rozpiętości dłoni – używając długich palców. Wszystko to przyczyniło się do zapewnienia mu stałego miejsca w historii muzyki XIX wieku.

Biografia rozszerzona Paganiniego

Początki

Niccolò Paganini był trzecim z szóstki dzieci swych rodziców – Antoniego Paganiniego i Teresy Bocchiardi, a zamieszkałych w Genui. Ojciec Paganiniego, niesforny kupiec, bo wciąż brakowało rodzinie pieniędzy, sprawdzał się za to lepiej jako grający na mandolinie. Stosował metody uważane dziś za wybitnie niepedagogiczne, bowiem zmuszał syna łącznie z karami fizycznymi do nawet kilkunastogodzinnych ćwiczeń gry na instrumentach, początkowo na mandolinie, później natomiast zwłaszcza na skrzypcach. Dzięki temu, lub przez to, już jako dziecko Paganini występował publicznie. Dzięki temu to również młody Paganini otrzymał liczne stypendia związane ze swą grą. Uczył się później u najlepszych, takich chociażby jak Ferdinando Paera oraz Gasparo Ghirettiego.

Na własną rękę

Na uwagę szczególną zasługuje jednak tło historyczne. Oto gry miał on zaledwie 14 lat, Francuzi najechali północne Włochy (w marcu 1796 r.), A sama Genua nie została oszczędzona. Rodzina Paganinich szukała schronienia w swojej wiejskiej posiadłości w Romairone, niedaleko Bolzaneto. W tym okresie uważano, że Paganini znakomicie rozwinął swój związek z gitarą. Opanował gitarę, ale wolał grać ją wyłącznie w intymnych, a nie publicznych koncertach. Później opisał gitarę jako swojego „stałego towarzysza” podczas tras koncertowych. Do 1800 r. Paganini i jego ojciec pojechali do Livorno, gdzie Paganini grał na koncertach, a jego ojciec wznowił pracę na morzu. W 1801 roku 18-letni Paganini został mianowany pierwszym skrzypkiem Republiki Lukki, ale znaczna część jego dochodów pochodziła z freelancingu. Jego sława jako skrzypka dorównywała jedynie reputacji hazardzisty i kobieciarza. Z czasem bowiem jednak udało mu się wyzwolić spod opieki despotycznego ojca, rozpoczął wówczas koncertowanie po kraju, wzbudzając szeroką sensację jako instrumentalny wirtuoz. Jednocześnie okazywał wielkie rozrywkowe zamiłowanie, szczególnie do hazardu i hulanek, często trwoniąc wszystkie zdobyte pieniądze.

Tajemnicze zniknięcie a muzyczny rozkwit

W latach 1800-1805 jednak Paganini zniknął całkowicie z życia publicznego i do końca nie wiadomo, czym się właściwie wówczas zajmował. Według obiegowych pogłosek siedział wówczas w więzieniu, razem ze swoimi kolegami. Miał tam trafić za sprawą licznych kradzieży.

Choć nie brakowało romantycznych podbojów, Paganini był poważnie związany z piosenkarką Antonią Bianchi z Como, którą poznał w Mediolanie w 1813 roku. Mieli syna Achille Ciro Alessandro. Nigdy nie zalegalizowali swojego związku, który zakończył się około kwietnia 1828 r. w Wiedniu.

W trakcie swojej kariery Paganini zaprzyjaźnił się także z kompozytorami Gioachino Rossinim i Hectorem Berliozem. Rossini i Paganini spotkali się w Bolonii w lecie 1818 r. W styczniu 1821 r., po powrocie z Neapolu, Paganini ponownie spotkał Rossiniego w Rzymie, w samą porę, by zostać dyrygentem zastępczym opery Rossiniego Matilde di Shabran. Wysiłki Paganiniego przyniosły wówczas laury również Rossiniemu.

Paganini spotkał Berlioza w Paryżu i był częstym korespondentem jako przyjaciel. To właśnie znajomość z Berliozem wytrzymała próbę czasu, by trwać długo i systematycznie, o czy świadczą do dziś istniejące korespondencje pełne wzajemnej sympatii.

Z ziemi włoskiej do Polski

Choć Paganini występował wyłącznie we Włoszech, jego sława sięgnęła całej ówczesnej Europy. Dopiero wraz z nastaniem roku 1828 Paganini wyruszył na tournee zagraniczne. Okazały się one całkowitym triumfem Paganiniego. Grał między innymi w Anglii, Austrii, Francji i Niemczech. W czerwcu 1829 przyjechał na terytoria polskie, wystąpił wtedy w Poznaniu i Warszawie, gdzie doszło do bardzo ciekawego skrzypcowego „pojedynku” pomiędzy nim a lokalnym wirtuozem – Karolem Lipińskim.

Po prostu oryginał

Jego występy były wielkim wydarzeniem, które to dodatkowo podsycano plotkami, niejako reklamą. Również samym swoim wyglądem oraz zachowaniem podczas koncertowania Paganini wpływał na wywierane wielkie wrażenie. Ostatnie lata jego życia artysta spędził w Nicei. Chorował pod koniec na gruźlicę i nie mógł mówić.

Zmarł w Nicei 27 maja 1840 roku.

Ciekawostki o Paganinim

• Do dzisiaj stanowi wielką zagadkę sama technika gry Paganiniego. Stawiano wiele hipotez, i nie szczędzono wyobraźni aby ją rozwiązać. Lekarze stwierdzili nawet, iż miał on wklęsły obojczyk, co miało mu umożliwiać lepsze utrzymanie skrzypiec, oraz miał mieć według tej hipotezy nadrozwój palców. Mówiono wiele, łącznie z tym, że jego dłonie cechowała oryginalność anatomiczna, miał też inaczej przez to prowadzić smyczek. Mówiono o specjalnym strojeniu skrzypiec, a nawet o diabelskich konszachtach artysty.
• Na koncertach grywał tylko swoje własne utwory.
• Jego ulubionym instrumentem zostały podarowane mu przez bogatego kupca skrzypce, które lutnik wypuścił w roku 1741. Lutnikiem tym był Giuseppe Guarneri del Gesú.
• Paganini Wprowadził również nowy chwyt, zwany do dziś „chwytem Paganiniego”, w przeciwieństwie do chwytu Geminianiego.
• Przypuszcza się, iż Paganini był chory na zespół Marfana. Jednym z objawów tej choroby są długie palce, zwane „pajęczymi”.

Cytaty Paganiniego

„Skrzypce są moją kochanką, ale gitara jest moim mistrzem.”

„Grałem w wariacje, grałem w wariacje i grałem w wariacje. Moje podobieństwo do diabła było dowodem mojego pochodzenia.”

„Kiedy usiadłem, mój ojciec, którego ucho było niemuzyczne, ale mimo to pasjonował go muzyka, dał mi podstawowe lekcje na skrzypcach; w ciągu kilku miesięcy udało mi się odtworzyć wszystkie rodzaje kompozycji.”

„Aby przenieść innych, muszę zostać przeniesiony.”

Źródła

• https://zyciorysy.info/niccolo-paganini/
• https://pl.wikipedia.org/wiki/Niccol%C3%B2_Paganini
• https://www.brainyquote.com/authors/niccolo_paganini
• https://wypracowania24.pl/historia/8608/niccolo-paganini-biografia-zyciorys
• https://www.thefamouspeople.com/profiles/niccolo-paganini-381.php
• https://en.wikipedia.org/wiki/Niccol%C3%B2_Paganini