Julian Tuwim

Julian Tuwim przyszedł na świat 13 września 1894 roku w Łodzi. Zmarł w Zakopanem 27 grudnia 1953 roku. Był popularnym poetą międzywojennego dwudziestolecia, współzałożycielem grupy kabaretowej „Pod Picadorem” oraz poetyckiej „Skamander”. Posiadał korzenie żydowskie.

Krótki życiorys Juliana Tuwima

Julian Tuwim był polskim poetą i tłumaczem. Urodził się 13 września 1894 r. w Łodzi. Już będąc w gimnazjum, Tuwim pracował dla pisma „Pola esperantisimo”, dokonując przekładów polskich wierszy na język esperanto. Jego debiutem był wiersz „Prośba”, który ukazał się w „Kurierze Warszawskim” w 1915 r.. Później podjął studia na prawie i filologii Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1916-1919 był zaangażowany w piśmie „Pro arte et studio”. W roku 1918 Tuwim współzałożył kabaret literacki „Pod Pikadorem”, natomiast w następnym roku sławną grupę poetycką „Skamander”. W czasie II wojny światowej emigrował do Rumunii, Portugalii, Francji, Brazylii, i w końcu do Stanów Zjednoczonych. Współpracował z pismami polskimi wydawanymi na emigracji, wśród nich z takimi tytułami jak „Wiadomości Polskie” i „Nowa Polska”. Julian Tuwim powrócił do Polski w 1946 r.. W latach 50. był kierownikiem literackim w Teatrze Nowym. Jego utwory dla dzieci („Lokomotywa”, „Słoń Trąbalski”, „Zosia-Samosia”) zostały na trwałe w kulturze polskiej. Jego najważniejsze tomy poezji to: „Sokrates tańczący”, „Słowa we krwi”, „Rzecz czarnoleska”. Julian Tuwim zmarł w Zakopanem 27 grudnia 1953 roku.

Biografia rozszerzona Juliana Tuwima

Twórczość

Współpracował z tygodnikiem „Wiadomości Literackie”. Tłumaczył poezje rosyjską, francuską, niemiecką oraz łacińską. Posiadał przeszło czterdzieści pseudonimów, którymi podpisywał swoją twórczość. Julian Tuwim był autorem wielu tekstów pisanych na zamówienie grup kabaretowych. Pisał też teksty rewiowe i libretta, nie obyło się też bez tekstów politycznych. Był współautorem i redaktorem pism satyrycznych i literackich, takich jak „Cyrulik Warszawski”, „Wiadomości Literackie” i „Skamander”. Ponadto był wdzięcznym autorem tłumaczeń, zwłaszcza literatury rosyjskiej, w tym Aleksandra Puszkina czy też W. Majakowskiego. Był autorem słynnych wierszy dla dzieci, takich jak „Bambo”, „Słoń Trąbalski”, „Pan Hilary”, „Ptasie radio” i „Lokomotywa”.

W twórczość Tuwima wpisany jest specyficzny humor, spojrzenie świeże i bystre. Był z pewnością dobrym modernistą, a nawet postmodernistą, a to z uwagi na odpowiednie podejście do warstwy tekstualnej. Swą przygodę z językiem artysta zaczął już w gimnazjum, pochylając się nad językiem esperanto. To właśnie Tuwim przełożył na esperanto wiersze Staffa, ale nie tylko, bowiem znalazły się tam i utwory Słowackiego. Znakomite opanowanie tekstu pozwoliło z czasem na tworzenie neologizmów. Tuwim, podobnie jak kilku innych, był twórcą tak zwanego języka pozarozumowego zwanego zaum, którego poznanie miało przebiegać apriorycznie i zgodnie ze skojarzeniami każdego odbiorcy. Próby te widać w jego „Słopiewniach”.

Poezja Tuwima nie należy z pewnością na najłatwiejszych, uważana jest raczej za jedną z najtrudniejszych, a to z uwagi na występujące tam częste gry słowne, czy też obecność zwielokrotnień znaczeniowych jednego wyrazu poprzez użycie słów innych. Cechą giętkości i błyskotliwości tego języka opatrywany jest koloryt humorystyczny, ale i jest tam uwypuklenie natury języka.

Pochodzenie

Ojciec poety był absolwentem szkoły królewieckiej, później studiując w Paryżu nauczył się kilku języków obcych. Był następnie pracownikiem Azowsko-Dońskiego Banku Handlowego. Matka Tuwima natomiast była córką właściciela drukarni, pochodziła z rodziny inteligenckiej, jej czterej bracia byli adwokatami oraz lekarzami. Po śmierci męża w 1935 roku poważnie zapadła na zdrowiu, dolegliwością była poważna choroba psychiczna, próbowała nawet targnąć się na swoje życie. Swych dni dożyła w szpitalu psychiatrycznym. Oboje, zarówno ojciec jak i matka Tuwima spoczęli na żydowskim cmentarzu w Łodzi. Tuwim miał jeszcze siostrę Irenę. Natomiast adoptowana przez Tuwima córka Ewa, w 2006 r. założyła „Fundację im. Juliana Tuwima i Ireny Tuwim”. To fundacja, która udziela pomocy osobom ze stopniem niepełnosprawności jak i nieuleczalnie chorym dzieciom oraz młodzieży niepełnosprawnej i nieuleczalnie chorej, a także celem jest opieka nad dorobkiem artystycznym poety oraz jego siostry.

Pierwsze kroki w Łodzi

Przyszedł na świat w Łodzi w rodzinie Żydów zasymilowanych. Chodził do gimnazjum. Jego debiut miał miejsce w 1911 roku – wówczas to przełożył na esperanto wiersze autorstwa Leopolda Staffa. Natomiast w roku 1913 ukazał się w „Kurierze Warszawskim” jego własny wiersz zatytułowany „Prośba”.

Tuwim w Warszawie

Rok 1916 przyniósł Tuwimowi przeprowadzkę do Warszawy. Podjął wówczas studia polonistyczne i prawnicze Uniwersytetu Warszawskiego, które jednak zakończył raptem po upływie jednego semestru. Bardziej efektywne okazało się jego zaangażowanie poetyckie, bowiem oznaczone współpracą z czasopismem „Pro Arte et Studio”. Natomiast w 1919 założył grupę poetycką „Skamander” oraz ożenił się, a także udzielał jako pracownik Biura Prasowego przy naczelnym wodzu Józefie Piłsudskim. Tuwim, zainspirowany działalnością twórczą Leopolda Staffa został też wkrótce założycielem ZAiKSu (Związku Artystów i Kompozytorów Scenicznych).

Emigracja

Rok 1939 oznaczał dla Tuwima emigrację związaną z wybuchem wojny – wówczas to emigrował do Francji, przez Rumunię i Włochy. Jak wiadomo w 1940 roku Niemcy zaatakowały Francję i Julian Tuwim emigrował dalej, tym razem do Lisbony, by wkrótce opuścić Stary Kontynent udając się do Rio de Janeiro. Nie był to koniec jego emigracji, ponieważ lata 1942 – 1946 spędził w Nowym Jorku.

Tuwim pisał dla „Nowej Polski” oraz „Robotnika”. Pozostali członkowie grupy „Skamander” pisali do takich tytułów jak „Tygodnik Polski” i londyńskiego tygodnika „Wiadomości Polskie, Polityczne i Literackie”. W związku z tym to właśnie Skamandryci byli tą pierwszą falą polskich poetów i literatów emigracyjnych.

Powrót do kraju

Po wojnie Tuwim wrócił do Polski. Był rok 1946. Artysta spotkał się z bardzo ciepłym przyjęciem, był nawet uprzywilejowany przez ówczesne władze, adorowany i chroniony, wręcz do poziomu „poety państwowego”. Życie rodzinne Tuwima również rozwijało się, ponieważ Tuwimowie zdecydowali się adoptować córkę Ewę. Końcówka lat czterdziestych oznaczała dla Tuwima objęcie funkcji kierownika artystycznego w Teatrze Nowym. Dzięki wsparciu państwa Tuwim mógł zamieszkać wtedy w opuszczonym domu w Aninie, w tym samym, który dziedziczył później po nim Piotr Jaroszewicz.

Pod koniec życia Julian Tuwim pisał głównie prywatnie i poza obiegiem, raczej do szuflady, jednak nie próżnował zajmując się do końca zbieraniem kuriozów literackich i pisząc tłumaczenia, które odnajdywały zacne miejsce w tytułach ówczesnych, takich jak choćby „Problemy”.

Ciekawostki o Julianie Tuwimie

• Tuwim powtarzał szóstą klasę podstawówki, nie radząc sobie z przedmiotami ścisłymi.
• Nerwica, depresja i alkoholizm były tymi chorobami, z którymi Tuwim zmagał się całe życie.
• Jego zainteresowania językowe wprowadziły do kultury polskiej wątki postmodernistyczne.
• Uważany jest za pierwszego poetę publikowanego na skalę masową.
• Wiele wskazuje na to, że Tuwim hołdował miłości francuskiej.
• Na lewym policzku Tuwim miał duże znamię, interpretowane przez jego przesądną matkę za znak przekleństwa.
• Cierpiał na lęk przed otwartą przestrzenią.
• Będąc piewcą radości życia zmysłowego, przez niektórych uważany był przez to za dekadenta, lub nawet degenerata.

Cytaty Juliana Tuwima

„Dzieci bzdurzą i – że tak powiem – chcą być bzdurzone. Potem im to przechodzi. Któremu nie przejdzie – zostaje poetą.”

„Przypomina to historię pewnego pana nazwiskiem Abel, który pojechał do Ameryki. Tam nazywano go Ebel. Zaczął się więc pisać Ebel. Wtedy mówiono mu: Ibel. Pisał się więc Ibel. Wtedy zaczęto go nazywać Ajbel. Więc na wizytówce zjawisł się Ajbel, co Amerykanie wymawiali Edżbel. Na wizytówce ukazał się Edżbel… Słowem, po paru miesiącach p. Abel wyjechał z Ameryki jako Mr. Kopstruczumcziwadze.”

„Słońce tego dnia wstało jakieś dziwnie leniwe, matowe, bez blasku. Około południa na powleczone niezwykłą bladością niebo wypełzły zwały skłębionych żółtych obłoków i w jednej chwili świat zasnuł się ciemnością.”

Źródła

• Zdjęcie
  • Władysław Miernicki
• Treść
  • https://pl.wikipedia.org/wiki/Julian_Tuwim
  • „300 postaci które zmieniły historię Polski i świata”. Vieograf II, Chorzów 2008
  • https://biografia24.pl/julian-tuwim/