Giacomo Casanova

Giacomo Casanova (1725-1798) był europejskim awanturnikiem, podróżnikiem i literatem. Jego nazwisko zostało w wielu językach synonimem uwodziciela.

Krótki życiorys Giacomo Casanovy

Giacomo Casanova (1725-1798) był dzieckiem chorowitym. Wychowywała go babcia. Jako młody człowiek udał się do Padwy, gdzie po raz pierwszy zakochał się. Po tym, jak odbył swoje pierwsze doświadczenia z kobietami, Casanova wyruszył w podróż po całej Europie, często się zakochując. Jedną z jego pierwszych wielkich miłości była Angiola Calori. Para planowała nawet zawrzeć związek małżeński, ale Casanova zdecydował, że nie może znieść bycia bezrobotnym mężem – utrzymankiem. Po zerwaniu z Angiolą poznał w Cesenie tajemniczą Henriettę, która została jego następną wielką miłością. Jednak Henrietta opuściła go, na skutek czego Casanova udał się do Francji, gdzie został masonem.

W swoim długim, powodowanym chucią, skandalicznym życiu, Casanova poznał takie postacie, jak Fryderyk Wielki z Prus, Wolter, Chevalier d’Eon, Benjamin Franklin i Katarzyna Wielka z Rosji. W 1784 r. przyjął ofertę hrabiego Josefa Karla Emmanuela von Waldsteina, by pracować jako bibliotekarz w zamku hrabiego w Dux (dzisiaj Duchcov), gdzie Casanova żył do końca swoich dni. Według jego przyjaciela, księcia de Ligne, ostatnie słowa Casanovy brzmiały: „Żyłem jako filozof i umieram jako chrześcijanin”.

Biografia rozszerzona Giacomo Casanovy

Giacomo Casanova (ur. 2 kwietnia 1725 r. w Wenecji – zm. 4 czerwca 1798 r., w Duchcovie, w Czechach) był wpierw kościelnym, później pisarzem, żołnierzem, szpiegiem i dyplomatą, głównie pamiętanym jako książę włoskich poszukiwaczy przygód i jako człowiek, który uczynił imię Casanova synonimem libertynizmu. Jego autobiografia, która być może przesadnie opisuje niektóre jego eskapady, jest znakomitym opisem XVIII-wiecznego społeczeństwa żyjącego w stolicach całej ówczesnej Europy.

Osobisty urok finansisty

Syn aktora, Giacomo Casanova, będąc młodym człowiekiem został wydalony z seminarium duchownego za swoje skandaliczne zachowanie, by móc następnie rozpocząć barwną, rozpustną karierę. Po pewnym czasie, w służbie rzymskokatolickiego kardynała, Casanova został weneckim skrzypkiem, który ostatecznie powodowany swą wielką ciekawością świata i życia wstąpił do zakonu masońskiego (1750) w Lyonie, a następnie wyjechał do Paryża, Drezna, Pragi i Wiednia. Po powrocie do Wenecji w 1755 r. Casanova został potępiony jako magik i skazany na pięć lat więzienia. 31 października 1756 roku dokonał on spektakularnej ucieczki z niewoli, udając się do Paryża, gdzie uruchomił swoją loterię w 1757 roku, zyskując reputację sprawnego finansisty, zwłaszcza wśród arystokracji. Gdziekolwiek się wówczas nie pojawił, Casanova mógł polegać na swoim osobistym uroku, zdobywał dzięki temu wpływy. Był wówczas przede wszystkim zapalonym hazardzistą oraz bohaterem intryg, które pozwalały mu w ostatecznym rozrachunku utrzymywać się na poziomie życia arystokraty.

Liczne europejskie eskapady

W 1760 roku, uciekając w Paryżu przed wierzycielami, Casanova przyjął imię Chevalier de Seingalt (które zachował do końca życia). Udał się następnie do południowych Niemiec, później do Szwajcarii (gdzie poznał Woltera), południowej Francji, Florencji (skąd został wydalony), aż wreszcie do Rzymu. Spędził też trochę czasu w Londynie. W Berlinie natomiast (w roku 1764) Fryderyk II zaoferował mu stanowisko nauczyciela w nowo utworzonym korpusie kadetów pomorskich, lecz Casanova propozycję tę odrzucił. Zamiast tego przeniósł się do Rygi, później do Petersburga oraz do Warszawy. Skandal natomiast, którego był bohaterem w Polsce, a skandal, w związku z którym wziął udział w zwycięskim pojedynku, zmusił go jednak do ucieczki z Polski, by ostatecznie szukać schronienia w Hiszpanii. Pozwolono mu powrócić na terytorium Wenecji między 1774, a 1782 rokiem, działał wówczas jako szpieg weneckich inkwizytorów. Ostatnie lata (1785–1798) spędził w Czechach jako bibliotekarz hrabiego von Waldsteina, w pałacu w Dux (obecnie Duchcov).

Uwodziciel na kartach autobiografii

Mimo swojej wszechstronnej kariery Casanova odnajdywał czas, by pisać od czasu do czasu swoje wersety, w tym krytyki, ale i choćby swoje tłumaczenie Iliady (1775) oraz satyryczną broszurę na temat patrycjatu weneckiego, zwłaszcza w odniesieniu do potężnej rodziny Grimani. Najważniejszym dziełem pozostaje jego żywa autobiografia, opublikowana po jego śmierci – ostateczne wydanie, oparte na oryginalnych manuskryptach, zostało opublikowane w latach 1960–62 pod tytułem „Historia mojego życia”. Praca ta przedstawia rozpustne życie Casanovy, ugruntowując jego reputację archetypowego uwodziciela kobiet.

Ciekawostki o Giacomo Casanovie

• Casanova w 1765 roku został życzliwie przyjęty w Polsce przez samego króla, Stanisława Augusta Poniatowskiego. Odwiedziwszy wówczas Lwów oraz Puławy, zaobserwował, iż „w ogólności płeć jest brzydka w tamtej krainie”.
• W jego wczesnej młodości nie wróżono mu żadnej kariery, uznając młodego Giacomo za słabowite, a nawet niedorozwinięte dziecko.
• Casanova poważnie zranił w pojedynku na pistolety (poszło o kobietę) polskiego hrabiego Branickiego, musiał zatem wówczas uchodzić z kraju w obawie przed zemstą stronników przegranego szlachcica. Wówczas to od króla Stanisława Augusta dostał na poczet wyjazdu 200 dukatów, czyli ok. 24 000 euro.
• „Pamiętniki” Casanovy zostały w 1834 roku umieszczone na słynnym indeksie ksiąg zakazanych katolickiego Kościoła.

Cytaty Giacomo Casanovy

„Ból jest dowodem tego, że uczyniliśmy kolejny krok na ścieżce rozumu.”

„Strzeż się tego, kto czytał tylko jedną książkę.”

„Człowiek, który kocha (…) stawia rozkosz, jaką z pewnością obdarzy obiekt swej miłości, wyżej aniżeli tę, jakiej przedmiot jego uczuć może udzielić jemu samemu. Pragnie zatem dać kobiecie jak największą satysfakcję. Kobieta natomiast, która ma na względzie swój własny interes, zdolna jest jedynie rozkosz, jaką sama znajduje, stawiać ponad tę, którą daje. Zwleka więc…”

Źródła

https://www.imdb.com/name/nm0142916/bio
https://www.gamblingsites.org/biographies/casanova/
https://pl.wikipedia.org/wiki/Giacomo_Casanova
https://www.britannica.com/biography/Giacomo-Casanova
https://ciekawostkihistoryczne.pl/leksykon/casanova-1725-1798/