Agnieszka Osiecka

Agnieszka Osiecka znana jest przede wszystkim ze swych piosenek, uprawiała też poezje, dziennikarstwo, scenariusze spektakli teatralnych i telewizyjnych, reżyserie filmową i prozę. Wielu wybitnych polskich twórców wykonywało utwory właśnie autorstwa Osieckiej.

Krótki życiorys Agnieszki Osieckiej

Agnieszka Osiecka przyszła na świat 9 października 1936. Pochodziła z rodziny o arystokratycznych i ziemiańskich korzeniach. Dorastała w Zakopanem. Później przebywała okresowo w austriackim obozie pracy organizowanym przez niemieckie władze okupacyjne. Po wojnie zamieszkała w Warszawie. Ukończyła liceum, następnie Wydział Dziennikarski UW oraz Wyższą Szkołę Teatralną i Filmową w Łodzi. Publikowała eseje i reportaże dość wcześnie. Przyświecała jej chęć tworzenia rymowanych reportaży. Powstały utwory takie jak „Piosenka o okularnikach”, czy też „Widzisz mała”. Utrzymywała bliski kontakt z Markiem Hłaską.
Rok 1962 oznaczał dla niej debiut w Polskim Radio, później zadebiutowała na pierwszym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu. W ten sposób rozpoczęła swą wielką karierę w Radiowym Studio Piosenki. Tworzyła wówczas sztuki i spektakle. Próbowała się w widowiskach muzycznych, powstały powieści, collage, monodramy, ale i zwykłe wiersze i powiastki dedykowane dzieciom i młodzieży. Dużo podróżowała. Ze związku Osieckiej z Danielem Passentem urodziła córkę. Pod koniec pisała sztuki i piosenki dla maleńkiego teatrzyku Atelier w Sopocie. Zmarła na skutek choroby nowotworowej 7 marca 1997 roku. Pochowano ją na Powązkach.

Biografia rozszerzona Agnieszki Osieckiej

Edukacja i pierwsze debiuty

Jej ojcem był pianista i kompozytor urodzony w Belgradzie, Wiktor Osiecki, matką zaś polonistka Maria Osiecka z domu Sztechman. Pobrali się w 1935 roku, by rok później mięć już córkę. Pierwsze lata dzieciństwa Osiecka spędziła w Zakopanem. Następnie dorastała w obozie pracy w dolnej Austrii, gdzie rodzice zostali zesłani przez władze okupacyjne niemieckie. Po wojnie w rodzinnym mieszkaniu w Warszawie. Tam też powstawały jej utwory najczęściej, ponieważ, jak stwierdziła, czuła się najlepiej właśnie tam. Była pod silnym wpływem ojca „bezpaństwowca”, który skłaniał ją do myślenia samodzielnego.

Ukończyła Liceum Ogólnokształcące, później Wydział Dziennikarski UW oraz Wyższą Szkołę Teatralną i Filmową w Łodzi. Szybko zorientowała się, że najlepiej radzi sobie z pisaniem, jeszcze na studiach publikując eseje i reportaże. Pisała wpierw dla Studenckiego Teatru Satyryków, gdzie już wtedy przejawiały się akcenty społeczne, jak na przykład w utworze „Piosenka o okularnikach”, czy też „Widzisz mała”. W jej założeniu piosenki oparte na jej tekstach miały być rymowanymi reportażami. Jeszcze w trakcie studiów nawiązała zażyłą znajomość z Markiem Hłaską, po czym zachowała się obszerna korespondencja z kilku lat.

Polskie Radio a jej ulubieńcy

Rok 1962 przyniósł jej debiut w Polskim Radio, debiutowała wtedy piosenką „Mój pierwszy bal”.. W ślad za tym, rok później zadebiutowała na pierwszym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu, otrzymując wtedy nagrodę indywidualną za „Piosenkę o okularnikach” oraz sześć wyróżnień. W ten sposób rozpoczęła swą wielką karierę, ponieważ sukces opolski poskutkował angażem w Radiowym Studio Piosenki. Przyniosło to znajomość z wieloma wybitnymi muzykami i kompozytorami.

Równolegle do współpracy z Polskim Radiem Autorka tworzyła wówczas sztuki i spektakle z utworami dedykowanymi teatrom i telewizji. Rok 1963 przyniósł jej słynne „Listy śpiewające”. Na „tapecie” były zatem kwestie społeczne, których głębie starała się oddawać. „Listy śpiewające” szybo znalazły wyróżnienie, na przykład nagrodą prezesa RTV w 1967 roku. Wkrótce pojawił się także utwór „Niech no tylko zakwitną jabłonie” wystawiony w Teatrze Ateneum. Próbuje się zatem w widowiskach muzycznych, również powieściach, collage’ach, monodramach, ale i zwykłych wierszach i powiastkach dedykowanych dzieciom i młodzieży, są wśród nich słuchowiska radiowe, a nawet reklama. Do jej słów komponował Seweryn Krajewski, czy też Adam Sławiński, Krzysztof Komeda, Andrzej Zieliński i wielu innych. O Jej teksty zabiegali wówczas liczący się w Polsce wykonawcy, w tym twórcy piosenek i aktorzy. Miała jednak swych ulubionych, jak Maryla Rodowicz, Seweryn Krajewski i Magda Umer, czy też zespół Skaldowie.

Życie na walizkach

Należała do artystów poszukujących. Aby utrzymywać inspirację dużo podróżowała i korespondowała, czy fotografowała. Tym nie mniej sprawy sercowe nie szły jej najlepiej, mimo że odnajdywała wielu adoratorów. Urodziła córkę ze związku z dziennikarzem Danielem Passentem, Agatę Passent, również dziennikarkę. Natomiast tak jak ulubionych ludzi, miała też swe ulubione miejsca, a wśród nim Mazury, Prań, czy Krzyże nad Jeziorem Nidzkim, odbywając ciekawe intelektualne dyskusje, niejednokrotnie awangardowe.

Maleńki teatrzyk Atelier na plaży w Sopocie pod koniec jej życia został tym, co te czasy zdawało się przywołać ponownie, to też bywała tam dość często pisząc dla niego piosenki i sztuki. Kiedy odeszła, teatrzyk na jej cześć przyjął Jej imię. Premiery niektórych z tych swych najukochańszych utworów nie doczekała, trawiona chorobą nowotworową. Zmarła 7 marca 1997 roku. Pochowano ją na Powązkach.

Ciekawostki o Agnieszce Osieckiej

• Agnieszka Osiecka była autorką reklamowego powiedzenia firmy Coca – Cola, mianowicie „Coca – Cola to jest to”. Natomiast pieniądze za tą reklamę przeznaczyła w całości na zakup maszyny do pisania.
• Osiecka przyznała w swych listach, że kocha się w draniach zamiast adorujących ją osobach kulturalnych i szarmanckich.
• Kochała się szczególnie w Marku Hłasce.
• Na warszawskiej Saskiej Kępie możemy odnaleźć jej pomnik, który powstał w hołdzie Osieckiej, bowiem to tam, na Saskiej Kępie, jak sama przyznała, spędziła swe najpiękniejsze chwile.
• Agnieszka Osiecka jest autorką przeszło 2000 piosenek.

Cytaty Agnieszki Osieckiej

„Młodość jest potwornie ciężkim przypadkiem i chyba nie ma nikogo, kto by z tego wyszedł bez powikłań.”

„Warszawa jest dla mnie jak taka stara, brzydka żona. Nie kocham jej, nie lubię, nie podoba mi się i nigdy nie podobała, ale przecież zawsze do niej wracam. Wracam, choć mam na świecie rozsiane różne kochanki, z którymi właściwie mogłabym się ożenić. Ale nie żenię się.”

„Jestem rozdrażniona, mam chęć szorować kamieniem po szybie (…).”

„Życie pastwi się nade mną z niebywałym okrucieństwem. W słowach też nie znajduję żadnej pociechy ani przytułku. Suche słowa mi się sypią, sypkie, oddzielne.”

„Chociaż wiesz, ja w sumie ciągle się „pocieszam”, ja tak piszę, jakbym ludzi głaskała po głowie. Jakbym sama siebie głaskała po głowie…”

Książka Agnieszki Osieckiej

„Nowa miłość. Wiersze prawie wszystkie” jest pozycją literacką Artystki zawierającą prawdziwe zwierciadło jej duszy.

Źródła

• https://pl.wikipedia.org/wiki/Agnieszka_Osiecka
• https://culture.pl/pl/tworca/agnieszka-osiecka
• https://biografia24.pl/agnieszka-osiecka/