Juliusz Słowacki

Juliusz Słowacki przyszedł na świat w Krzemieńcu 4 września 1809 roku. Był polskim poetą, przedstawicielem romantyzmu, dramaturgiem i epistolografem. Określany przez wzgląd na jego twórczość Wieszczem Narodowym. Zmarł w Paryżu 3 kwietnia 1849 roku.

Juliusz Słowacki

Przeczytaj artykuł:

Krótki życiorys Juliusza Słowackiego

Juliusz Słowacki urodził się w Krzemieńcu 4 września 1809 roku. Dorastał w atmosferze twórczości klasycystów, w rodzinie szlacheckiej. Zarówno ojca jak i matkę cechowała duża kultura osobista. Byli ludźmi elity intelektualnej. Ojciec był profesorem literatury, matka natomiast prowadziła salon literacki. Ukończył studia prawnicze w Wilnie, dzięki temu objął posadę aplikanta w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. Z tamtego okresu pochodzi jego powieść „Hugo”. Powstanie listopadowe oznaczało dla niego pracę w powstańczym Biurze Dyplomatycznym księcia Adama Jerzego Czartoryskiego. Później migrował do Paryża, ostatecznie jednak znalazł się w Szwajcarii. Był rozczarowany klimatem polskiej emigracji. W Genewie napisał swój trzeci tom „Poezji”. W roku 1836 odbył podróż przez Marsylię do Rzymu. Następny rok to kolejna podróż do Paryża, gdzie ostatecznie osiadł. Zadecydował wówczas kontakt z Mickiewiczem i Towiańskim. Tymczasem chorował ciężko na gruźlicę. Rok 1848 była to już jego końcówka. Podjął decyzję o powrocie do Wielkopolski, w której miały wtedy miejsce walki wyzwoleńcze. Ostatni raz spotkał się wtedy z matką i powrócił do Paryża. Tam też zmarł w roku 1849.

Biografia rozszerzona Juliusza Słowackiego

Dorobek mistyka

Był twórcą filozofii pneumatycznej, wobec tego mistykiem, osobą wyznaczającą dyskurs polskiego mesjanizmu. Był przedstawicielem polskiego romantyzmu. Mimo iż żył zaledwie 40 lat pozostawił po sobie powieść, listy, 13 dramatów, 20 poematów, setki wierszy. Był też twórcą spójnego systemu filozoficznego, tak zwanej filozofii genezyjskiej, u podstaw której leżą sprawy narodu jak i jednostki w historii narodu. Stworzył wielkie dramaty, do największych należy „Kordian” z roku 1834, czy też „Balladyna”. Jednak wymienić można więcej, jak choćby „Horsztyński”, czy „Mazepa” z roku 1839. Mowa o utworach bowiem nie mniej doniosłych, wśród nich „Sen srebrny Salomei” oraz „Ksiądz Marek”, czy też utwór „Fantazy”. Do wierszy natomiast najsłynniejszych, bo proroczych, zaliczyć pewnie można ten zatytułowany „Pośród niesnasków Pan Bóg uderza…”.

Inspirujący romantyzm Słowackiego

Romantyzm polski obfitował w romantyzm tajemno-spirytualny. Zajęty był bowiem specyficznymi aspektami rzeczywistości i historii. Była to odpowiedź na oświecenie, czyli filozofię racjonalności. Twórcy romantyczni pragnęli wyzwolenia dla siebie i innych. W centrum uwagi był zatem mistycyzm. Charakterystyczne jest dla epoki którą tworzyli pewien zwrot w kierunku orientu. został Ideą wiodącą został millenaryzm wczesnochrześcijański. Dzieła Słowackiego wraz ze swym konceptualizmem odnalazły swój renesans później, ponieważ w okresie tak zwanej Młodej Polski, Szczególnie zainspirowany był Słowackim wówczas Antoni Lange, również wielu innych, pośród których znalazł się też Tadeusz Boy – Żeleński, Bogusław Adamowicz, czy Wacław Rolicz – Lieder.

Cechy charakterystyczne twórczości

W centrum zainteresowań Słowackiego znalazła się egzystencja, zwłaszcza ta związana z walką narodowowyzwoleńczą oraz historią narodu. Słowacki operował w swych utworach znakomitym wyczuciem i wyobraźnią, bogatymi przenośniami, budując wspaniały, wzniosły nastrój. Obecny jest w jego utworach symbolizm. To symbolizm właśnie uwidacznia inspiracje orientalne, lecz także źródła ludowe słowiańszczyzny, czym bliski był na przykład twórczości Micińskiego, Norwida, a w charyzmie podobny Mickiewiczowi i Towiańskiemu. Czerpała ze Słowackiego Młoda Polska, ale nie wyeksploatowała go całkiem, pojawił się bowiem później w dwudziestoleciu międzywojennym, u Baczyńskiego i Lechonia. Stąd też nazywany był i pozostaje „Królem – Duchem”.

Filozofia genezyjska

Filozofia stworzona przez Słowackiego zwana jest genezyjską. Jej przejawy widoczne są w takich poematach twórcy jak „Król – Duch” czy też „Genezis z Ducha”. Filozofia ta przyjmuje, że istnieją dwie warstwy bytu – część materialna i duchowa, przy czym materia jest poddana jestestwu duchowemu w tym sensie, że aby zyskać pełną samoświadomość, byt duchowy musi się wyzwolić z materialnego. W tym celu konieczna jest ofiara, często bolesna. Mowa o ofiarze z życia, swoistym konflikcie cielesności i duszy. Natomiast konflikt pojedynczego człowieka odnajduje analogię w dziejach, bowiem działa tak zwany Duch Dziejów. Według Słowackiego poeta ma za zadanie zgłębiać obie płaszczyzny w tajemnicy absolutu. Pierwsza poznanie to te naukowe. Drugie jest już drogą na ścieżce objawienia, mająca zapewniać wiedzę o wszechświecie natychmiastowo. Objawienie to dotyczy jednostek wybitnych. Słowacki wyrażał stąd swe przekonanie, iż to właśnie wybrane jednostki, wśród nich natchnieni poeci, powinni przyjmować rolę duchowego przewodnika, najpierw dla siebie samych, następnie całego narodu.

Ciekawostki o Juliuszu Słowackim

• W młodości Słowacki przeżył wielką, niespełnioną miłość do starszej od niego Ludwiki Śniadeckiej.
• Juliusz Słowacki większość swojego emigracyjnego życia spędził w Paryżu.
• Słowacki był wybitnym mistrzem mowy polskiej. Aby to zrozumieć wymagane jest dogłębne studium jego twórczości, gdzie dobitnie widać znajomość dawnej literatury polskiej.
• Konflikt z Adamem Mickiewiczem odzwierciedlała twórczość Juliusza Słowackiego będąca odmienną propozycją realizacji idei romantycznych
• Dzieła Słowackiego prawdziwy renesans popularności przeżywały w okresie Młodej Polski.
• Kardynał Jan Puzyna nie wyraził zgody na to, by prochy wieszcza spoczęły na Wawelu.
• Współcześni Słowackiemu nie byli dla niego łaskawi. Zdecydowanie bardziej cenili dzieła Mickiewicza, to sam Słowacki postrzegany był jako postać wyniosła, egoista i narcyz.
• Pierwsze wiersze Słowackiego nie były kompozycjami oryginalnymi, bowiem stanowiły swobodny przekład z poezji Alphonse de Lamartine’a, Thomasa Moore’a oraz Edmunda Spensera.
• Zaciekawia fakt, iż Słowacki zadecydował o rozpoczęciu drugiego okresu swej myśli nazywanego nieraz „etyką chrześcijańską”, ze względu na lekturę dzieła Mickiewicza „Konrad Wallenrod”
• Wybitną rolę odegrała w życiu Juliusza Słowackiego jego matka, Salomea. To dzięki niej od młodego przekonany był o swoim geniuszu poetyckim oraz przeznaczeniu do roli przewodnika narodu.

Cytaty Juliusza Słowackiego

„Miłość – to światło, to niebo, to życie!”

„Chorobą zgubną mówię: jest melancholija i zamyślenie się zbytnie o rzeczach duszy. Dwie są bowiem melancholije: jedna jest z mocy, druga ze słabości; pierwsza jest skrzydłami ludzi wysokich, druga kamieniem ludzi topiących się.”

„Czas wszystko odkryje, czas złym jest powiernikiem.”

„Dosyć jest ludzi strzegących mizernych swoich pozycji i dumy własnej, i czci światowej… i fałszów… ale muszą być i tacy, co zapomną o sobie – a wtenczas będą silni i niepokonani.”

„Nie czas żałować róż, gdy płoną lasy.”

Źródła

• https://pl.wikipedia.org/wiki/Juliusz_S%C5%82owacki
• http://culture.pl/pl/tworca/juliusz-slowacki
• http://wypracowania.pl/biografie/juliusz-slowacki-biografia-i-charakterystyka-tworczosci