Ignacy Krasicki

Ignacy Krasicki urodził się 3 lutego 1735 roku w Dubiecku nad Sanem, zmarł 14 marca 1801 roku w Berlinie. Zajmował stanowisko dostojnika kościelnego, był poetą, był także prekursorem polskiej powieści, prozaikiem i publicystą, człowiekiem zaangażowanym społecznie.


Ignacy Krasicki

Kliknij, aby przeczytać artykuł:

Krótki życiorys Ignacego Krasickiego

Ignacy Krasicki był uznanym polskim poetą, ale i prozaikiem, publicystą, czy wreszcie komediopisarzem. Urodził się w Dubiecku 3 lutego 1735 roku. Od 1767 roku piastował urząd biskupa warmińskiego. W roku 1795 został natomiast arcybiskupem gnieźnieńskim. Wywodził się ze zubożałej szlachty magnackiej, jednak jego pokrewieństwo z rodziną Potockich oraz Sapiehów, przemawiało zdecydowanie na jego korzyść. Był w rodzinie najstarszym synem. Jego ojciec był kasztelanem chełmskim, matka z racji pochodzenia była stolniczanką. Miał liczne rodzeństwo: czterech braci i dwie starsze siostry. Pobierał nauki w seminarium duchownym. Spędził dwa lata na studiach w Rzymie. Podczas bezkrólewia, mianowicie w latch 1763-64, pełnił funkcję sekretarza interrexa prymasa Łubieńskiego. Był osobowością oświecenia, tworząc utwory zaangażowane społecznie.Jak na owe czasy dużo podróżował, między innymi do Paryża, Poczdamu, Berlina czy Sanssouci. Zmarł w Berlinie 14 marca 1801 roku. Do jego dzieł należą utwory posiadające charakter moralizatorski i cechujące się ponadczasową ironią, a pośród nich oprócz bajek, wierszy, i powieści, także poematy heroikomiczne, satyry, prace naukowe i encyklopedyczne. Do najsłynniejszych dzieł można z pewnością zaliczyć „Monachomachie”, „Bajki i przypowieści”, „Myszeida” i „Kazania”.

Biografia rozszerzona Ignacego Krasickiego

Kapłaństwo

Urodził się w rodzinie wielodzietnej. Rodzina była wprawdzie zubożała, ale posiadała korzenie hrabiowskie i ziemiańskie niemieckie. Ojciec był kasztelanem chełmskim, był też senatorem RP. Młody Krasicki uczył się więc w Jezuickim Kolegium Lwowskim, aby zostać księdzem. Zatem później wstąpił do seminarium, przyjmując święcenia. W efekcie został kanonikiem kijowskim. Odbył dwuletnie studia w Rzymie, a to jako kanonik katedry przemyskiej.

Przyjaciel króla

Rzym podarował mu bogate doświadczenia. Został zatem wkrótce sekretarzem prymasa Władysława Łubieńskiego, który pełnił funkcje interrexa, bowiem zgodnie z prawem w czasie bezkrólewia, jakie miało wtedy miejsce, to prymas reprezentował instytucje odpowiedzialną za godność monarchy. Dzięki temu Krasicki zdążył szybko poznać pretendenta do tronu Stanisława Augusta Poniatowskiego, lecz programu Poniatowskiego, dość powiedzieć oświeceniowy, budził jego rezerwę. Tymczasem, zanim jeszcze król uznał go swym kapelanem, został kustoszem katedralnym archidiecezji lwowskiej. Jako kapelan królewski Stanisława Augusta Poniatowskiego, przyjął w końcu z jego rąk Order Orła Białego. W 1765 Krasicki został współzałożycielem czasopisma „Monitor”, wychodzącego do roku 1785, krytycznego wobec pozostałości kultury czasów saskich.

Biskup Warmiński

Od 1767 Krasicki miał sposobność piastowania godności biskupa warmińskiego. Dzięki temu mógł zasiadać w Senacie Rzeczypospolitej. Natomiast po I rozbiorze Polski to stanowisko zmuszało go do współpracy z Fryderykiem II. Zanim to się jednak stało, w latach sześćdziesiątych miał miejsce zbrojny związek szlachty polskiej, z którym po cichu sympatyzował. Była to tak zwana konfederacja barska, utworzona w Barze na Podolu, w obronie wiary katolickiej i niepodległości RP, skierowana przeciwko wpływom Imperium Rosyjskiego, niestety również przeciwko królowi Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu. Celem konfederacji było zniesienie równouprawnienia innowierców, bowiem sam postulat był jedynie pretekstem do interwencji rosyjskiej. Krasicki znalazł się wówczas poniekąd w ogniu krzyżowym, a to pomiędzy Fryderykiem II, konfederatami a królem i Moskwą. W efekcie tej sytuacji odnalazł wspólna płaszczyznę porozumienia z Fryderykiem II. Po I rozbiorze jako biskup warmiński został jego poddanym.

W latach 1788 – 1792 przyszedł czas na obrady Sejmu Czteroletniego. Krasicki włączył się w prace Sejmu. W 1795 roku został arcybiskupem gnieźnieńskim. Zbiegło się to w czasie z papieskim brewe, wobec którego znów znalazł się w trudnej sytuacji, bowiem papież nakazał posłuszeństwo szlachcie polskiej wobec zaborców. Papież piętnował zrywy i rewolucje, albo nawet szerzej – oświeceniowe wzorce postępowań. Poniekąd w odpowiedzi na sytuacje Krasicki w latach 1798 – 99 wydawał pismo „Co tydzień”. Zmarł w Berlinie w 1801 roku.

Twórczość

Rok 1775 uznaje się za początek jego kariery pisarskiej. Odbywały się wówczas tzw. obiady czwartkowe, pod specjalnym patronatem Stanisława Augusta Poniatowskiego, a dla ludzi kultury. Były one idealną okazją do demonstrowania twórczości, z czego Krasicki korzystał. W ten sposób przedstawił tam na przykład poemat heroikomiczny zatytułowany „Myszeidos”. Spośród jego utworów szczególe miejsce zajął „Hymn do miłości ojczyzny”, który pełnił później nawet funkcję hymnu narodowego. Krasicki bez wątpienia był klasycystą, który sięgał do rozwiązań o rodowodzie starożytnym. W jego twórczości obok bajek i satyr, jest też poemat heroikomiczny czy na przykład dialogi zmarłych. Pociągało go również powieściopisarstwo, a wymienić można w tej dziedzinie na przykład „Mikołaja Doświadczyńskiego Przypadki” z roku 1776, oraz powieść powstałą w latach 1778 – 1784 zatytułowaną „Pan Podstoli”. Szczególne miejsce mimo wszystko zajmuje wydana anonimowo jego „Monachomachia”, z roku 1778. Natomiast rok 1779 oznacza jego „Satyry”, czy też „Bajki i przypowieści”. Jako Michał Mowiński, Krasicki wydał również komedie „Solenizant, Statysta i Łgarz”.

Ciekawostki o Ignacym Krasickim

  • Do bardzo interesujących kwestii należy fakt, iż Krasicki był pośród jemu współczesnych niezwykle utalentowanym pochlebcą. W tej też dziedzinie kształcił się wyjątkowo pilnie, by móc zawsze taktownie, ale i z dystansem, pochlebiać i nie wchodzić tym samym w obszar ironii. Odnajdował zatem w swych pochlebstwach złoty balans.
  • Redagowane przez Krasickiego czasopismo „Monitor” w swej formie naśladowało znanego i cenionego angielskiego „Spectatora”.
  • Krasicki był nieprzejednanym krytykiem sarmatyzmu z jego wszystkimi przywarami, takimi jak pijaństwo i marnotrawstwo, na czele z życiem ponad stan.
  • Literatura stała się dla Krasickiego swego rodzaju środkiem łagodzącym doskwierające mu poczucie bezradności i zniewolenia zaistniałą sytuacją polityczną.
  • Ignacy Krasicki kładł nacisk na poprawną, dobrą polszczyznę, wolną od zapożyczeń na przykład z ubóstwianego wówczas przez wielu języka francuskiego.
  • Nazywany jest po dziś dzień „księciem poetów polskich”.

Cytaty Ignacego Krasickiego

„Małe złego początki wzrastają z uporu.”

„Miłe złego początki, lecz koniec żałosny.”

„Nie nowina, że głupi mądrego przegadał.”

„Według mnie, ten najlepszy, co się najmniej chwali.”

„Wśród serdecznych przyjaciół psy zająca zjadły.”

Źródła

  • http://culture.pl/pl/tworca/ignacy-krasicki
  • https://pl.wikipedia.org/wiki/Ignacy_Krasicki
  • https://biografia24.pl/ignacy-krasicki/

Jak oceniasz ten artykuł?

Kliknij na gwiazdki i oceń. Twoja opinia jest dla nas ważna.

Średnia głosów to 4.5 / 5. Oddanych głosów: 8

Brak oddanych głosów. Bądź pierwszym, który oceni artykuł!

Przykro nam, że tak oceniłeś ten artykuł.

Pomóż nam usprawnić ten artykuł. Doceniamy konstruktywną krytykę.

W jaki sposób możemy poprawić ten artykuł?

Ciekawe artykuły