Ernest Hemingway

Ernest Hemingway przyszedł na świat 21 lipca 1899 roku w Oak Park w Illinois. Zmarł 2 lipca 1961 roku w Ketchum w Idaho. Był amerykańskim pisarzem i dziennikarzem, przedstawicielem klasycznej literatury amerykańskiej.


Krótki życiorys Ernesta Hemingway’a

Kiedy przedmiotem zainteresowania jest twórczość Ernesta Hemingway’a (1899 – 1961), mowa wtedy o amerykańskim twórcy, pisarzu, autorze powieści, niezwykle udanych opowiadań oraz reportażach. Dowodzi tego chociażby fakt, iż był człowiekiem, którego uhonorowano za jego twórczość Nagrodą Nobla (1952). Jego bujną osobowość określiły również doświadczenia życiowe, odnajdując się znakomicie na zapisywanych przez niego kartkach przyszłych publikacji, ale również w życiu prywatnym – miał cztery żony i trójkę dzieci. Był autorem takich pozycji literackich jak „Pożegnanie z bronią”, „Stary człowiek i morze”, „Komu bije dzwon”.

Szczególnie interesujący jest autobiografizm Hemingway’a, który niejako każe spojrzeć na jego osobę przez pryzmat owoców pracy literackiej. Hemingway walczył z depresją dzielnie, ostatecznie jednak przegrywając, bowiem odebrał sobie życie. Można to tymczasem również potraktować mniej jednostronnie, zgodnie z jego słowami: „Człowieka można zniszczyć, ale nie można pokonać”.

Biografia rozszerzona Ernesta Hemingway’a

Biografia nadzwyczajna

Dorastał na przedmieściach Chicago, w Oak Park. Ojciec był medykiem, matka parała się muzyką. Młody Hemingway przepadał za łonem natury. Umiejętności dziennikarskie nabył już w liceum. Udzielał się w gazecie „The Kansas City Star”, co pozwoliło mu na zdobycie podstaw własnego warsztatu pisarskiego. W czasie I wojny Hemingway znalazł się we Włoszech, niosąc pomoc rannym na froncie. Podczas jednej z akcji niosącej pomoc został ranny. Jego doświadczenia frontowe znalazły się chociażby w książce „Śmierć po południu”. Po wojnie osiadł w Paryżu razem z poślubioną Hadley Richardson. Mógł brać w ten sposób udział w życiu literackim artystycznej stolicy. W roku 1926 pojawiła się jego książka „Słońce też wschodzi”, której poziom przyniósł mu światową sławę. Rok później rozwiódł się z Hadley, ale i był to czas już nowego małżeństwa z Pauliną Pfeiffer. Małżeństwo trwało 13 lat, po czym rozwiódł się. W roku 1940 poślubił Marthę Gellhorn. Powieść „Komu bije dzwon” ukazała się, gdy Hemingway przeżywał w swym związku swoisty wzlot. Poznał jednak wkrótce Mary Welsh, więc znowu zdecydował się rozwieść. Nadeszła wreszcie II wojna światowa – Hamingway wziął wówczas udział w walkach wyzwalających Paryż oraz w Ardenach. Ważną datą już po wojnie było wręczenie mu Nagrody Pulitzera w roku 1953. Najważniejsze miało jednak jeszcze nadejść i stało się rok później – Ernest Hemingway został laureatem Nagrody Nobla. Komisja Noblowska wzięła wówczas pod uwagę jego dwie pozycje, mianowicie „Komu bije dzwon” oraz „Stary człowiek i morze”. Wraz z nadejściem lat sześćdziesiątych Ernest Hemingway odebrał sobie życie (1961). Cierpiał na Chorobę Afektywną Dwubiegunową.

Potęga doświadczeń

Przede wszystkim literackim napędem Hemingway’a były jego doświadczenia wojenne. Po wtóre, zaznaczył się na nim równie mocno wpływ środowiskowy miejsc w których przebywał, między innymi cyganerii artystycznej, którą zasilał towarzysko jako pisarz. W przypadku doświadczeń wojennych odcisnął na nim wybitne piętno jego udział w I wojnie, w której był pracownikiem Czerwonego Krzyża. Niosąc pomoc sam odniósł rany. W roku 1920 wrócił do USA. Następne były działania wojenne w Hiszpanii, stąd też taka a nie inna akcja oraz fabuła powieści „Komu bije dzwon”. Doświadczenia natomiast drugiej wojny znalazły się w utworze „Śniegi Kilimandżaro”.

Warsztat doskonały

Charakterystyczny styl twórczości Hemingway’a i równie interesująca konstrukcja bohaterów jego prozy wplecione są w wątki opisywane językiem zdecydowanym i potocznym, który autor oparł na konkretach, a jednocześnie jest tam symbolika i pewien rodzaj liryzmu właściwy tylko Hemingway’owi. Bohaterzy odznaczają się siłą, przy tym prostotą i walecznością. Postaci te stawiają czoła wyzwaniom w sposób zdecydowany a nawet brutalny, dokładnie tak jak wymagała tego od ludzi jego czasów rzeczywistość wojenna. Przy tym pisarz postarał się oddać postaci wielowymiarowo, gdzie siła idąc w parze ze słabościami rodzi wewnętrzne tarcia i dylematy, co potrafi zaciekawić czytelnika, koncentrując jego uwagę właśnie na postaciach. Pisarz wyraża ponadto przekonanie, że wojna jest bezsensem i absurdem tego świata, dając do zrozumienia potrzebę odruchów pacyfistycznych. Mają też miejsce wątki miłości niespełnionej i tragicznej, ale pokazane nadzwyczaj sugestywnie i subtelnie.

Zmagania literackie odzwierciedleniem życiowych dylematów

Szczególną uwagę poświęca się zwykle utworom, za które Hemingway otrzymał najwyższe literackie laury, za pewne do takich należy zekranizowany później utwór „Stary człowiek i morze”. Jest to opowiadanie osadzone w duchu psychologicznych zmagań bohatera z prawami natury. Uderza realizm, ale i bogactwo szczegółów. Atuty te są uderzające, natomiast sama postać nakreślona przez autora jest poniekąd archetypem żeglarza, do którego cech naczelnych zaliczyć trzeba nieustępliwość. Bohater to z pozoru typ oryginała, podczas gdy z drugiej strony to człowiek z jego wszystkimi cechami bieli, jak i czerni. Obecna jest doskonałość kompozycyjna. Styl utworu kieruje też uwagę na doskonały warsztat pisarski, a to pod względem widocznej dbałości, by każdy pojedynczy element opisu określał spojrzenie czytelnika. Widać morze napisanego tekstu roboczego, z którego pisarz pracując nad nim i udoskonalając otrzymywał wysoką jakość finalną.

Ciekawostki o Erneście Hemingway’u

  • Ernest Hemingway był zapalonym posiadaczem kotów, zwłaszcza tych z polidaktylią, które często towarzyszą marynarzom na pokładach statków. W swojej posiadłości miał około 50 kotów.
  • Często pisał na stojąco, zużywając niekiedy dziennie aż siedem ołówków.
  • Dziadek podarował młodemu Hemingway’owi strzelbę, której model nazywany jest do dziś hemingway’ówką – ta sama strzelba posłużyła mu do samobójstwa.
  • Nawiązał współpracę z KGB, jednak okazał się być mało przydatnym szpiegiem – tak przynajmniej wynikało z zapisów strony sowieckiej.
  • Istotą problemów literackich były dla Hemingway’a zakończenia jego powieści, których był w stanie napisać kilkadziesiąt (rzecz jasna do jednej powieści).
  • Bardzo niechętnie rozdawał autografy.
  • Był osobą pijącą alkoholu dużo i często. Bywał stałym bywalcem knajp. Miał za sprawą tego chorą wątrobę. Przyjmuje się uważać, że powodem nadużywania alkoholu była depresja, na którą cierpiał.
  • Jako osoba chora na depresję poddał się terapii elektrowstrząsami, które to tylko zaostrzyły problemy z koncentracja i pamięcią.

Cytaty Ernesta Hemingway’a

„Inteligentni ludzie są często zmuszani do picia, by bezkonfliktowo spędzać czas z idiotami.”

„Każdy powinien mieć kogoś, z kim mógłby szczerze pomówić, bo choćby człowiek był nie wiadomo jak dzielny, czasami czuje się bardzo samotny.”

„Nie jest tchórzostwem poznać się na tym, co głupie. Ani nie jest głupie poznać się na tchórzostwie.”

„Kot jest najlepszym anarchistą.”

Źródła

  • https://biografia24.pl/ernest-hemingway/
  • https://pl.wikipedia.org/wiki/Ernest_Hemingway
  • „300 postaci które zmieniły historię Polski i świata”. Videograf II, Chorzów 2008
  • http://eszkola.pl/jezyk-polski/ernest-hemingway-2813.html?strona=2

Jak oceniasz ten artykuł?

Kliknij na gwiazdki i oceń. Twoja opinia jest dla nas ważna.

Średnia głosów to 4.4 / 5. Oddanych głosów: 5

Brak oddanych głosów. Bądź pierwszym, który oceni artykuł!

Przykro nam, że tak oceniłeś ten artykuł.

Pomóż nam usprawnić ten artykuł. Doceniamy konstruktywną krytykę.

W jaki sposób możemy poprawić ten artykuł?

Ciekawe artykuły