Bolesław I Chrobry przyszedł na świat w 967, zmarł w roku 1025. Był władcą Polski z dynastii Piastów, pierwszym koronowanym królem Polski, przejściowo również księciem Czech. Jego ojcem był Mieszko I, matką natomiast Dobrawa – księżniczka czeska. Rządy swe objął w 992 roku.
Krótki życiorys Bolesława Chrobrego
Bolesław Chrobry (997 – 1025) był księciem polskim od roku 992, natomiast królem został w ostatnim roku swego panowania w 1025. Był władcą z rodu Piastów. By zachować jedność kraju przegnał macochę Odę oraz wszystkich przyrodnich krewnych. Był od początku zaangażowany w kontynuowanie polityki Mieszka I – u boku Niemców walczył na przykład o obszary ujścia Odry. Był dzięki misji św. Wojciecha organizatorem zjazdu Gnieźnieńskiego w roku 1000, co dało efekt w postaci arcybiskupstwa gnieźnieńskiego i trzech biskupstw, przestając być wtedy trybutariuszem cesarza Niemiec. Jednak już za panowania Henryka II, czyli następcy Ottona III, sytuacja polityczna skomplikowała się, by skutkować wojną Polski z Cesarstwem. W latach 1004 – 1018 Chrobry toczył ciężkie boje o Milsko, Łużyce i Miśnię, jak również o tron książęcy w Czechach. Udało mu się zdobyć Milsko i Łużyce oraz podpisać pokój z Cesarstwem. Później walczył o tron Kijowski, przyłączając do Polski Grody Czerwieńskie. Był żonaty czterokrotnie. Królem został w 1025 roku. Tego samego roku zmarł, pozostawiając po sobie wspaniałe dziedzictwo.
Biografia rozszerzona Bolesława Chrobrego
Początki zdecydowane
Bolesław zwany Chrobrym był od początku władcą zdecydowanym. Konkurencje do tronu w osobach braci i macochy po prostu przegnał, zapobiegając w ten sposób podziałowi kraju, jaki mógł mieć miejsce po śmierci Mieszka I. Książę Bolesław, bo taki miał status, władał w latach 992 – 1025. Zmienił się on dopiero w ostatnim roku jego panowania, mianowicie w 1025, kiedy to wykorzystując trudną sytuacje wewnętrzną w Niemczech zdobył koronę królewską. Trzeba zaznaczyć, iż początki jego panowania były swoistym przedłużeniem polityki Mieszka I, czyli w duchu współpracy ścisłej z cesarzem niemieckim. W ten sposób na przykład wojska polsko – niemieckie koncentrowały wspólne wysiłki na Połabiu, opanowując ujście Odry.
Sw. Wojciech i jego scheda
Bolesław Chrobry był uważany zarówno przez jemu współczesnych, jak i dzisiejszych znawców tematu za władcę roztropnego. Między innymi dzięki temu, iż zauważył swoją szansę w osobie Wojciecha, mianowicie przyszłego świętego, a wtedy biskupa praskiego, wygnanego z Czech za sprawą klątwy nałożonej przez niego na środowisko pewnych możnych czeskich. W ten sposób Wojciech zamknął sobie drogę powrotną z Rzymu do Czech. Skierował się zatem do Polski, bowiem przyświecało mu nawracanie pogan. Bolesław widząc jego problemy, ale i mobilizacje, wspaniale wykorzystał to. Dzięki Bolesławowi, Wojciech udał się wtedy do Prus, by nawracać na chrześcijaństwo autochtonów. Wiadomo pewnie dość powszechnie, że tamże zginął już na wstępie swej misji chrystianizacyjnej, ponosząc śmierć męczeńską. Bolesław tymczasem wykupił z rąk Prusaków jego ciało, wchodząc w ten sposób w posiadanie niezwykle cennych relikwii. Ciało Wojciecha hołubionego przez Ottona III złożył w Gnieźnie, tworząc artefakt kluczowy do starań o metropolię kościelną właśnie w Gnieźnie.
Przychylność Ottona III
Był to czas panowania w Niemczech cesarza Ottona III, który był Bolesławowi dość przychylny.
Otton III planował, by na wschodzie odrodzone Cesarstwo Niemiec opierało się na królestwie Słowian, obok takich jak Roma, Galia i rzecz jasna Germania. W osobie Chrobrego widział Otton III króla owej Sklawinii, jaka widnieje na sławetnej płaskorzeźbie tamtego okresu. Przyszedł zatem czas na konkretne posunięcie, a wstępem było właśnie wykupienie ciała Wojciecha i złożenie go w grobowcu gnieźnieńskim.
Zjazd w Gnieźnie znacznie podniósł status
W 1000 roku Otton III pielgrzymował do Gniezna. Bolesław zorganizował wówczas przywitanie nadzwyczaj uroczyste, dobrze wnioskując, że decyzje jakie zapadną będą wiekopomne. Dzięki temu zbiegowi spraw istotnych mogło powstać arcybiskupstwo gnieźnieńskie, ale i trzy podległe mu biskupstwa, a ważne o tyle, że położone w miastach takich jak Kraków, Wrocław i Kołobrzeg. Ponadto istniejącą wtedy diecezję poznańską wyjęto spod władzy Gniezna do momentu śmierci urzędującego tam biskupa Ungera. Utworzenie arcybiskupstwa gnieźnieńskiego oznaczało wiele, ponieważ niezależność kościoła polskiego od niemieckiego, a co za tym idzie stwarzało przyszłą możliwość koronowania królewskiego bez udziału i pomocy kościelnych struktur zagranicznych tej instytucji. Chrobry jednocześnie, co bardzo ważne, przeistoczył się z trybutariusza w pana – przestawał wtedy płacić daniny z podległych mu ziem na rzecz Cesarstwa. Nie zabrakło również gestów symbolicznych, bowiem cesarz na znak swej równości z Bolesławem ubrał mu na głowę swą koronę. Otton podarował mu też pewne istotne artefakty, mianowicie gwóźdź z Krzyża Chrystusa, a także kopię włóczni św. Maurycego.
Nieuchronność konfliktów
W 1002 roku zmarł Otton III. Cesarzem został nieprzychylny Polsce Henryk II, wykazujący wręcz skłonność anulowania wszystkich osiągnięć zjazdu gnieźnieńskiego. Uprzedzając niejako atak niemiecki, bo na taki się zanosiło, wojska Chrobrego wkroczyły na terytoria Milska, Łużyc i Miśni. W 1003 roku Chrobry poszedł za ciosem, ponieważ rozszerzył jeszcze bardziej swój stan posiadania na terytoria czeskie. Henryk II nie pozostał więc obojętny, żądając wtedy złożenia przez polskiego władcę hołdu z Czech, a gdy ten odmówił, cesarz wkroczył do Czech skutecznie wypierając Bolesława. Nie był to jednak koniec, ale początek, tym razem regularnej wojny, która toczyła się w latach 1004 – 1005, 1007 – 1013 i 1015 – 1018. Zakończył ją dopiero pokój zawarty w miejscowości Budziszyn. Pokój w Budziszynie był niewątpliwym sukcesem Chrobrego, mimo że toczył wojnę na dwóch frontach (z Niemcami na zachodzie i na wschodzie z wojskami ruskimi) – pokój potwierdził niezależność Polski. W rękach Bolesława pozostały zajęte na początku Milsko i Łużyce. Pod jego władzą znalazły się też Morawy, zajęte w 1003 roku.
Polityka wschodnia
W 1018 roku Chrobry zabezpieczony od zachodu pokojem w Budziszynie wyruszył na Kijów, posiłkowany wojskami niemieckimi i węgierskimi. Interwencja była podyktowana chęcią przywrócenia tam tronu Świętopełkowi, który był zięciem Bolesława. Bolesław niemal od ręki zajął wtedy Kijów – Świętopełk odzyskał władzę, natomiast powracający z wyprawy Chrobry, oprócz wozów pełnych łupów, przyłączył do Polski Grody Czerwieńskie, utracone w 981 roku.
Pierwszy król Polski
W roku 1025 miała miejsce koronacja Chrobrego, zapewne w czasie Wielkiejnocy. W ten sposób Chrobry został pierwszym w historii królem Polski, który zawdzięczał koronę niesnaskom wewnętrznym i walkom o sukcesje tronu cesarskiego Niemiec. Trzeba tu podkreślić, że żonaty aż czterokrotnie Chrobry zostawił po sobie dość potomstwa, aby móc przekazać koronę po swej śmierci. Zmarł w roku swej koronacji, w 1025.
Trzeba podkreślić, że zasługą Chrobrego było znaczne wzmocnienie struktur stosunkowo młodego przecież polskiego organizmu państwowego. Fortyfikacje i grody, również katedry, wybudowano pod jego dyktando. Stąd też otrzymał przydomek Wielki
Źródła
- https://pl.wikipedia.org/wiki/Boles%C5%82aw_I_Chrobry
- „300 postaci, które zmieniły historię Polski i świata”. Videograf II, Chorzów 2008.
- „Poczet królów i książąt polskich”. Jana Matejki, Świat Książki, Warszawa 1996.
- „Historia średniowiecze”. Haina Manikowska, Julia Tazbirowa, Warszawa 1996.
Zobacz także
Ciekawe artykuły
